پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مبلّغی بهائی و یک پژوهشگر در زمینه‌ی بهائیت، تعارض ملاک علم نزد پیشوایان بهائی با تأکید آن‌ها به تعلیم و تربیت اجباری را به گفت و گو نشستند.
مبلّغ بهائی: یکی از آموزه‌های پیشوایان ما، لزوم تعلیم و تربیت اجباری هست؛ همچنان که عبدالبهاء گفته است: «در كتاب الهی در اين دور بديع تعليم و تربيت امر اجباری است نه اختياری یعنی بر پدر و مادر فرض عين است كه دختر و پسر را به نهايت همّت تعليم و تربيت نمايند».[1]
پژوهشگر: هدف پیشوایان بهائی از ثبت آموزه‌ی لزوم تعلیم و تربیت به اسم خود چه بوده است؟!
مبلّغ بهائی: برای اینکه تمامی انسان‌ها به صفت علم مزیّن شوند.
پژوهشگر: وقتی پیامبرخوانده‌ی بهائی ملاک علم و عالم را ایمان به خودشان دانسته‌اند: «اليوم اطلاق اسم عالم بر اَحدی نخواهد شد مگر آن نفوسی كه به قميص ايمان امر بديع مزين شده‌اند(: به بهائیت ایمان آورده‌اند)».[2] پس چه توجیهی برای تأکید بر تعلیم و تربیت اجباری باقی می‌ماند؟! آیا مقصود پیشوایان بهائی از آموزه‌ی تعلیم و تربیت، چیزی جز تعلیم و تربیت بهائی است که شما به عنوان تعلیمی مترقی از آن یاد می‌کنید؟! در آیینی که معیار جهل و علم، بهائی بودن و نبودن است، دیگر تعلیم و تربیت به چه کار می‌آید؟!

پی‌نوشت:
[1]. اشراق خاوری، پیام ملکوت، هند: بی‌نا، 1985 م، صص 215-214.
[2]. حسینعلی نوری، بدیع، نسخه‌ی الکترونیکی، صص 139-138.