متن مقاله
شیعه: اهل‌بیت در نزد ما شیعیان بسیار محترم هستند، به همین جهت در شادی آن‌ها شاد هستیم ودر ناراحتی آنان غمگین. میلاد آن‌ها را جشن می‌گیریم و در شهادت آن‌ها عزاداری می‌کنیم؛ آیا شما وهابیت نیز اهل بیت را دوست دارید؟
وهابی: ما هم مانند دیگر مسلمانان اهل بیت را دوست داریم[1] و برای آنان احترام قائل هستیم، فقط آنان را معصوم نمی‌دانیم.

شیعه: آیا واقعاً آنان را دوست دارید؟ و یا این سخن را همین‌گونه بر زبان جاری می‌کنید؟
وهابی: ما حقیقتاً صحابه پیامبر و اهل بیت را دوست داریم و در این مطلب، هیچ سخنی نیست.

شیعه: اگر چنین است، پس چرا بزرگان و عالمان شما مثل ابن‌تیمیه، نسبت به امام حسین (علیه‌السلام) بی‌احترامی کرده‌اند. اگر دوست‌دار اهل بیت بودند، نباید این‌گونه سخن می‌گفتند.
وهابی: ابن‌تیمیه از بزرگ‌ترین علمای ما است، ما او را شیخ الاسلام می‌دانیم؛ او هیچگاه چنین سخنی نمی‌گوید. شما شیعیان به دروغ به او چنین نسبتی می‌دهید، اگر راست می‌گویی آدرس سخنش را بیاور.

شیعه: ما بر اساس مدرک سخن می‌گوییم و هرگز از منطق خارج نیستیم. ابن‌تیمیه در کتاب منهاج السنه می‌گوید: «لم یکن فی الخروج لامصلحه دین و لامصلحه دنیا بل تمکن اولئک الظلمه الطغاه و کان فی خروجه و قتله من الفساد ما لم‌یکن حصل اوقعد فی بلده...[2] مفسده چنین خروجی از مصلحتش بیشتر بوده و در خروج و قیام حسین هیچ‌گونه مصلحت دنیایی و دینی وجود نداشته است، چرا که حسین آن‌چه را که از کسب خیر و دفع شر در نتیجه قیامش به‌دنبال آن بود، به‌دست نیاورد و حتی با قیام و کشته شدنش خوبی کاهش یافت و بدی فزونی گرفت، بلکه قتل حسین از کارهایی بود که فتنه‌های زیادی را دامن زد.» جناب وهابی آیا از این سخن ابن تیمیه، محبت اهل بیت استفاده می‌شود یا دشمنی با اهل بیت!
وهابی: باید کتاب را مشاهده کنم تا حقیقت را دریابم، شاید این تحریف باشد.

شیعه: بفرمایید، این کتاب منهاج السنه است که اتفاقاً چاپ عربستان است تا خیالت کاملاً راحت باشد. خوب در آن نگاه کن تا حقیقت را دریابی.
وهابی: درست است این جمله در کتاب او است. ولی به هر حال، او مجتهد بوده است و دراین‌جا اشتباه کرده است و مجتهد در صورتی که خطا کند، یک اجر دارد.

شیعه: شما وهابی‌ها هرگونه که هست باید از ابن‌تیمیه دفاع کنید. حتی وقتی دشمنی او را نسبت به اهل‌بیت مشاهده می‌کنید، او را مجتهد می‌دانید و گناهی بر او نمی‌دانید. خدا عاقبتتان را به خیر کند.

پی‌نوشت:

[1]. زمخشری مفسر بزرگ اهل سنت در کتاب کشاف بعد از نقل آیه «ِقُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبی.[شوری/23] بگو: از شما هیچ پاداشی جز مودّت نزدیکانم را نمی‌خواهم.» روایتی را از پیامبر (صلی‌الله‌عليه‌وآله) به این مضمون نقل می‌کند: «چون این آیه نازل شد اصحاب عرض کردند: ای رسول خدا! خویشاوندان تو که مودت آن‌ها بر ما واجب است کیانند؟ فرمود: علی و فاطمه و دو فرزند آن دو، این سخن را سه بار تکرار فرمود!» زمخشری، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل،  دار الکتاب العربی، بیروت، 1407 ق، ج 4، ص 220.
[2]. منهاج السنه، ابن تیمیه، جامعه الامام محمد بن سعود الاسلامیه، عربستان، چاپ اول، (1406ق)، ج4 ص530.