پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بحثی داشتم با یک صوفی درباره یکی از سخنان عبدالقادر گیلانی، صوفی مشهور و مؤسس طریقت قادریه که علاوه بر اینکه دستور خوشحالی و عید گرفتن در روز عاشورا می‌دهد، از پیروان خود می‌خواهد که در این روز هدیه یا چیزی برای اهل خانه خود تهیه کنند! [1]

آن صوفی گفت: در برخی مذاهب دیگر هم معتقدند به خاطر اینکه مرگ، انسان را به خدا می‌رساند نباید بعدش ناراحت شد و چون نوع رسیدن امام از درجه بالایی برخوردار بوده است نباید گریست و باید خوشحال بود.

من: عقاید مذاهب مختلف قابل نقد و بررسی است. در مورد عزای اهل بیت (علیهم السلام) و به‌خصوص حضرت سیدالشهدا (علیه السلام) ما از حضرات معصومین (علیهم السلام) دستور به نوحه، گریه و اقامهٔ ماتم داریم و نظرات بی‌اساس مذاهب دیگر و عقیدهٔ غلط مسیحیت در مورد عیسی علیه السلام و... برای ما مسموع و قابل‌اعتنا نیست.

صوفی: اما در متن علت خوشحالی رو نگفته است؟ شاید منظورش این بوده که چون حضرت به کمال رسیده است و مقامشان بالا رفته است، نباید ناراحت بود. چون در کتاب لهوف سید ابن طاووس هم هست که چهره امام (علیه السلام) هرچه به ظهر عاشورا نزدیک‌تر می‌شد پرفروغ می‌گشت.

من: اولاً نمی‌توانیم بگوییم که امام با شهادتشان به کمال رسیدند. چون امام و دیگر ائمه (علیهم السلام) خودشان در بالاترین درجات کمال قرار داشتند و کمال مطلقند و وظیفه به کمال رساندن دیگر انسان‌ها را برعهده داشتند. ثانیاً برافروخته‌تر شدن صورت امام شاید به خاطر نزدیک‌تر شدن امام به لحظه وصال بوده باشد ولی این دلیلی برای خوشحالی کردن برای مصیبت فرزند رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نمی‌شود.

صوفی: پس چرا سید هاشم حداد و حجت‌الاسلام محمدحسین طهرانی می‌گویند: «روز عاشورا روز شادی و مسرت است.» [2]

من: انسان‌های بزرگ گاهی حرف‌های ناصحیحی می‌زنند، امام رضا (علیه السلام) از مرحوم حداد برترند و فرمودن روز عاشورا روز حزن و اندوهِ... و سیرهٔ اهل بیت (علیهم السلام) هم همین بوده است. کما اینکه امام رضا (علیه السلام) به اصحاب خودشان می‌فرمایند: «إِنَّ یَوْمَ الْحُسَیْنِ أَقْرَحَ جُفُونَنَا وَ أَسْبَلَ دُمُوعَنَا وَ أَذَلَّ عَزِیزَنَا بِأَرْضِ کَرْبٍ وَ بَلَاءٍ وَ أَوْرَثَتْنَا [یَا أَرْضَ کَرْبٍ وَ بَلَاءٍ أَوْرَثْتِنَا] الْکَرْبَ [وَ] الْبَلَاءَ إِلَی یَوْمِ الِانْقِضَاءِ [3] همانا روز حسین (روز عاشورا) پلک (یا مژه) چشمان ما را زخم کرده و اشک چشمان ما را جاری کرده. عزیزان ما در سرزمین بلا و سختی (کربلا) مورد توهین واقع شدند و برای ما بلا و سختی را تا آخر عمر به ارث گذاشت.» این سخن امام رضا (علیه السلام) گویای همه چیز است که شادی در روز عاشورا یک انحراف و کج روی بزرگ توسط دشمنان اهل بیت (علیهم السلام) است. چنانچه در زیارت عاشورا نیز این عمل را شادی دشمنان اهل بیت (علیهم السلام) معرفی شده و این‌چنین آمده است که: «هذا یَوْمٌ فَرِحَتْ بِهِ آلُ زِیادٍ وَ آلُ مَرْوانَ بِقَتْلِهِمُ الْحُسَیْنَ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَیْهِ اَللَّهُمَّ فَضاعِفْ عَلَیْهِمُ اللَّعْنَ مِنْک وَالْعَذابَ الْاَلیمَ [زیارت عاشورا] این روز (عاشورا) روزی است که آل زیاد و آل مروان، به‌واسطه قتل حضرت حسین (صلوات اللَّه علیه) شاد بودند. پروردگارا تو لعن و عذاب الیم آنان را چندین برابر گردان.» درنتیجه قطعاً نمی‌تواند روز عاشورا روز فرح و شادی باشد جز برای دشمنان اهل بیت (علیهم السلام).

پی‌نوشت:
[1]. واحدی تقی (صالح علیشاه)، در کوی صوفیان، تهران، راه نیکان، 1382، ص ۹۹
[2]. حسینی طهرانی، محمدحسین، روح مجرد، نشر علامه طباطبایی، مشهد مقدس، 1427 ه ق، ص 84
[3]. سید ابن طاووس، علی بن موسی، الإقبال بالأعمال الحسنة، نشر مکتب الاعلام الاسلامی، قم،  ۱۴۱۴ هجری قمری، ج 3، ص 28