پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مبلّغ بهائی با یک پژوهشگر در زمینه‌ی بهائیت، موضوع برابری و فداکاری بهائیان را از نگاه پیشوایان بهائی، مورد بحث و بررسی قرار دادند.
پژوهشگر: چرا بر خلاف شعارهای نوع‌دوستی بهائیت، پیشوایان بهائی نسبت به مخالفینشان دیدگاه تندی داشته‌اند.
مبلّغ بهائی: چطور چنین ادعایی مطرح می‌کنید در حالی که پیشوایان ما، نه تنها به برابری تمامی انسان‌ها فرمان داده که حتی بهائیان را به فدا کردن جان و مال خود برای دیگران امر کرده‌اند؛ همچنان که عبدالبهاء گفته است: «از جمله تعاليم بهاءالله مواسات (: برابری) بين بشر است و اين مواسات أعظم از مساواتست و آن اينست كه انسان خود را بر ديگری ترجيح ندهد بلكه جان و مال فدای ديگران كند».[1]
پژوهشگر: خُب این یک شعار تبلیغاتی هست که عبدالبهاء برای جذب افراد، به پدرش نسبت داده، اما باور واقعی پیامبرخوانده‌ی بهائی، چیز دیگری است!
مبلّغ بهائی: مگر بهاءالله باوری غیر از این گفته دارند؟!
پژوهشگر: بله، بر خلاف شعارهای فریبنده‌ای که عبدالبهاء به پدرش نسبت داده، جناب بهاء نه تنها گذاردن نام انسان را بر مخالفینش صحیح ندانسته [2]، بلکه پیروانش را به خشونت علیه غیربهائیان ترغیب کرده است: «أنتُم یا أحِبَاءَالله کُونُوا سَحَابَ الفَضل لِمَن آمَنَ بِاللهِ و آیاتِه و عَذاب المَحتُوم لِمَن کَفَرَ بِاللهِ و أمرِه [3]؛ ای بهائیان! بر مؤمنین به خدا و آیاتش (: بخوانید بهائیان) اَبر رحمت، و بر منکرین و مخالفین، عذاب حتمی باشید».

پی‌نوشت:
[1]. عباس افندی، مکاتیب، مصر: فرج‌الله زکی الکردی، 1921 م، ج 3، ص 107.
[2]. حسینعلی نوری، بدیع (در جواب اسئله قاضی)، چاپ سنگی از روی نسخه‌ی خطی، کاتب: حرف الزاء، ربیع الاول، ص 140.
[3]. حسینعلی نوری، مجموعه الواح مبارکه، مصر: بی‌نا، 1978 م، ص 216.