پایگااه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ جوان شیعه در گفت و گو با یک مبلّغ بهائی، موضوع جایگاه علمی که از غیر سخنان پیشوایان بهائی أخذ شود را بررسی کردند.
مبلّغ بهائی: پیشوایان ما به جایگاه ویژه‌ی علم‌آموزی تصریح کرده‌اند و این خود نشان بر مدرن بودن آیین ماست؛ چرا که عبدالبهاء فرموده است: «اگر دین ضدّ علم باشد، آن جهل است».[1]
جوان شیعه: چطور چنین ادعایی می‌کنید در حالی که پیشوایان شما از یادگیری غیر سخنان خودشان نهی کرده‌اند؟! مگر کتاب بیان علی‌محمد شیرازی را نخوانده‌اید: «البابُ السادس مِن الواحد السادس فی حُكمِ مَحوِ كل الكُتُب إلّا ما انشئَت أو تنشی فی ذلک الأمر [2]؛ تمامی كتاب‌ها به جز آن‌هایی كه درباره‌ی بابيت نوشته شده يا نگاشته خواهد شد».
مبلّغ بهائی: آیین حضرت باب نسخ شده و دیگر ما به آن پایبند نیستیم.
جوان شیعه: آیا شما او را به عنوان یک پیشوای الهی قبول دارید یا خیر؟! پس اگر با علم‌آموزی مخالفت کرده، به فرموده‌ی شما آیینش مساوی با جهل خواهد شد و زیربنای باورهای شما چیزی جز جهل نخواهد بود!
مبلّغ بهائی: به هر حال حضرت بهاءالله چنین دیدگاهی نداشتند.
جوان شیعه: مگر مدعی پیامبری شما نبود که از علم شکایت کرده و آن را باعث گرفتاری و زندانی شدنش دانسته: «یا أیُّهَا السَائِل فَاعلَم بِأنَّ النَّاس یَفتَخِرُون بِالعِلم و یَمدَحُونَهُ ولکِن العَبد اشکُو مِنهُ... [3]؛ ای سؤال کننده! بدان که مردم به دانش افتخار می‌کنند و آن را می‌ستایند، ولی این بنده از آن شکایت دارم، اگر علم و دانش نبود، بهاء در زندان عکا با بزرگ‌ترین ذلت و خواری زندانی نمی‌شد».
مبلّغ بهائی: در هر صورت رهبر ما بهاءالله، بر جایگاه ویژه‌ی علم در دین و لزوم علم آموزی تأکید فرموده است.
جوان شیعه: مگر مدعی پیامبری شما پیروانش را به کر و کور و جاهل شدن از علم غیر از خودش فرا نخوانده است: «کُور شو تا جمالم بینی و کر شو تا لحن و صوت ملیحم را شنوی و جاهل شو تا از علمم نصیب بری؛ کور شو، یعنی از مشاهده‌ی غیر جمال من و کر شو، یعنی از استماع کلام غیر من و جاهل شو، یعنی از سِوای علم من».[4] با این حال، آیا انتساب چنین حرف‌هایی به ایشان، چیزی فرای عوام‌فریبی است؟!

پی‌نوشت:
[1]. عبدالحمید اشراق خاوری، پیام ملکوت، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 92.
[2]. علی‌محمد شیرازی، بیان فارسی، بی‌جا: بی‌نا، بی‌تا، باب 6 از واحد 6، ص 198.
[3]. حسینعلی نوری، مجموعه الواح مبارکه، قاهره: مطبعه‌ی سعادت، 1338 ق، ص 5.
[4]. حسینعلی نوری، کلمات مکنونه (بخش فارسی)، برگرفته از سایت کتابخانه‌ی مراجع بهائی، نسخه‌ی پی‌دی‌اف، شماره: 11.