دین مبین اسلام به عنوان آخرین دین الهی، با معجزه قرآن جاویدان توسط پیامبر خاتم، حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله) برای مردم دوره آخرالزمان، از جانب خداوند متعال ارزانی شد. با توجه به این‌که عُمر همه افراد بشر در دنیا رو به زوال است و هم‌چنین عمرِ طبیعی مردم دوره آخرالزمان نیز کمتر از یک‌صد سال بیش نیست، این تصور برای اصحاب و دیگر مردم وجود داشت، که پس از رحلت پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) چه کسی این کشتی نجات را به سرمنزل مقصود خواهد رساند و در مواجهه با دشمنان دین و اسلام چه کسی حافظ و نگهبان دین مبین اسلام خواهد بود؟ خداوند فرمود: «إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَ إِنَّا لَهُ لَحافِظُونَ.[حجر/9] همانا ما خود قرآن را نازل كرديم و قطعاً ما خود آن را نگاه‌داريم‌.»
غلو کنندگانی که همواره بر شیعیان نسبت به شرافت اصحاب خاصه‌ای هم‌چون امیرالمومنین (علیه‌السلام) اتهام به بزرگ‌نمایی و غلو را نثار می‌کنند، برای فضیلت بخشی به احمد بن حنبل او را فدایی اسلام معرفی می‌کنند. اسحاق بن راهویه می‌گوید: اگر احمد بن حنبل جان خودش را فدای اسلام نمی‌کرد، دین اسلام از بین می‌رفت.[1] اگر احمد بن حنبل نبود، دین اسلام از مسیر واقعی خود خارج شده و دین جدیدی به وجود می‌آمد.[2]

پی‌نوشت:

[1]. «لولا أحمد بن حنبل و بَذلُ نفسه لمّا بذلها، لذهب الإسلام.» ابن عساکر، تاریخ دمشق الکبیر، دار احیاء التراث العربی، بیروت لبنان، ج۵، ص۳۰۱
[2]. «لولا أحمد بن حنبل لأحدثوا فی الدین.» خطیب بغدادی شافعی، تاریخ بغداد أو مدینه السلام، ج۴،  ص۴۱۷
ابن عساکر دمشقی شافعی، تاریخ دمشق الکبیر، ج۵، ص۳۰۰