ورود و تشرف به دین مبین اسلام به اتفاق همه مذاهب اسلامی بیان شهادتین، یعنی بر زبان جای ساختن «اشهد ان لا اله الا الله» و «اشهد و أن محمد رسول الله» است. اما برای خروج از دین اسلام مواردی را علمای اسلامی بیان کرده‌اند که پس از عدم اعتقاد به یگانگی خداوند، شامل انکار ضروریات دین است.
غالیان و غلو کنندگان در دین بر این شاخصه، پارامتر دیگری را افزودند و آن دشمنی با احمد بن حنبل است! جالب این‌جاست کسانی‌که شیعیان را متهم به غلو و زیاده‌گویی نسبت به پیشوایان خود معرفی می‌کنند، در این‌جا با غفلت از مسئله غلو، احمد بن حنبل را ملاک و معیار برای ورود و خروج در دین قرار داده‌اند؛ چنان‌که: محمد بن هارون مَخَرِمی می‌گوید: «بغض و دشمنی با احمد بن حنبل، نشانه خروج از دین است.»[1]

پی‌نوشت:

[1]. «إذا رأیت الرجل یقع فی أحمد بن حنبل فاعلم أنّه مبتدع». ابن عساکر، تاریخ دمشق الکبیر: ج۵، ص294.
ابن ابی حاتم رازی، الجرح و التعدیل: ج1، ص309.
مزی، تهذیب الکمال فی أسماء الرجال، ج1، ص457.