متن مقاله
جریان‌های سلفی به بخش‌های مختلفی تقسیم می‌شوند. در یک تقسیم‌بندی کلی می‌توان سلفی‌گری را به چهار قسم سلفی‌گری جهادی، سلفی‌گری تبلیغی، سلفی‌گری اصلاحی و سلفی‌گری سیاسی تقسیم کرد. تعریف سلفی‌گری سیاسی با دشواری بیشتری همراه است؛ زیرا از یک‌سو بسیاری از جریان‌های سلفی هدف‌های سیاسی را در کنار اهداف اعتقادی دنبال می‌کنند و از سوی دیگر غربی‌ها به هر حرکت اسلامی که قائل به ارتباط دین با سیاست باشد، عنوان سلفی می‌دهند. مثلاً غربی‌ها حزب جماعت اسلامی مودودی را یک جریان سلفی سیاسی می‌دانند. غربی‌ها انقلاب اسلامی ایران را نیز سلفی‌گری سیاسی معرفی می‌کنند.[1]
بنابراین از مجموع تعاریفی که برای سلفی‌گری سیاسی ارائه شده است، می‌توان چنین نتیجه گرفت که سلفی‌گری سیاسی با وجود داشتن هدف‌های اعتقادی، بیشتر در صدد هدف‌های سیاسی و به دست آوردن قدرت سیاسی است. سلفی‌گری سیاسی می‌کوشد تا با روش‌های دیپلماتیک به هدف‌های اعتقادی خود دست یابد. مانند حزب جمعیت العلمای اسلام در پاکستان که تلاش دارد با حضور در مراکز تصمیم‌گیری پاکستان هم‌چون حضور در انتخابات و کسب کرسی‌های بیشتر به نفوذ خود در پاکستان رونق دهد. در همین راستا حزب جمعیت علمای اسلام پاکستان با دولت ارتباط نزدیکی دارد.[2]
برخی از جریان‌های سلفیه وهابی مثل جریان نو سلفی وهابی، مثل جریان حکومت سعودی نیز در راستای سیاست بسیار فعال هستند. این جریان بیشتر از آن‌که به فکر دین باشند، به دنبال حفظ و کنترل قدرت خود هستند. چنان‌چه مشاهده می‌کنید که پادشاهی عربستان بیشترین ارتباط سیاسی را با آمریکا و کشورهای اروپایی دارد و ولی‌عهد جوان عربستان، هر روز به کشورهای مختلف مسافرت دارد، تا از این رهگذر بتواند جایگاهی را برای خود به دست آورد.

پی‌نوشت:

[1]. علیزاده موسوی، سید مهدی، تبارشناسی و  وهابیت، دفتر تبلیغات اسلامی، قم، 1391، ج1، ص101.
[2]. خبرگزاری جمهور، مقاله «حزب جمعیت علمای اسلام پاکستان، به حکومت جدید این کشور پیوست»، تاریخ انتشار: 19/ جوزا/ 1392.