خلافت و رهبری جامعه اسلامی طبق نظر شیعه، یک منصب الهی است که توسط پیامبر گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به مردم ابلاغ شد. اما آن‌چه اهل‌سنت به آن معتقد هستند این است که خلافت و رهبری جامعه اسلامی بعد از رحلت نبی مکرم اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به مردم واگذار شده است.
حال اگر بر فرض قرار باشد، طبق نظر اهل سنت، خلافت از ناحیه مردم به شخصی واگذار شود، قطعاً آن شخص می‌بایست دارای مقبولیتی از جهات گوناگون باشد و بزرگان از اصحاب نیز وی را صالح و سزاوارتر از بقیه برای تصدی این منصب بدانند.
ابن خلدون مالکی می‌نویسد: «گروهی از صحابه پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) مانند زبیر، عمار بن یاسر و مقداد بن اسود از شیعیان علی (علیه‌السلام) بودند و ایشان را سزاوارتر از دیگران به خلافت می‌دانستند.»[1] بنابراین اتفاق و اجماع بر خلافت خلیفه اول وجود نداشت.

پی‌نوشت:

[1]. ابن خلدون، تاریخ ابن خلدون، دار احیاء التراث العربی، بیروت، ج3، ص171