متن مقاله
یکی از اشخاصی که سلفیه و وهابیت برای او احترام قائل هستند، شخصی است به نام ابومحمد حسن بن علی بن خلف بربهاری؛ وی در سال 233 یا 252 متولد شده است و تنها کتابی که از وی باقی است کتابی مختصر به نام «شرح السنه» است که بر اساس رویکرد ردیه نویسی مذهبی نوشته شده است.[1]
این کتاب هیچ‌گونه نظم و سیر منطقی ندارد و در قالب کلی گویی‌هایی است که آن را به کشکولی تبدیل کرده که گویا حتی معاصرین خود بربهاری نیز توجهی به کتابش نداشته‌اند؛ اما با این همه، جای تعجب است که وهابیان چگونه برای وی احترام زیادی قائل هستند.
بربهاری در کتاب شرح السنه از مخاطبینش عاجزانه می‌خواهد که کتاب او را بپذیرند و به آن توجه کنند. وی می‌نویسد: هر چه در این کتاب برای تو وصف کردم، از جانب خدا و رسول خدا و اصحاب آن حضرت و تابعین است. پس تقوا پیشه کن! ای بنده خدا و هر چه در این کتاب است را بپذیر و این کتاب را بر احدی از اهل قبله پوشیده مدار.[2]
وی در جایی دیگر از کتابش چنان زیاده‌روی کرده و متکبرانه سخن می‌گوید که کتابش را هم‌سنگ قرآن معرفی کرده و می‌نویسد: هر کس سخنی بر خلاف آن‌چه در این کتاب آمده است بگوید، خدا را بر هیچ دینی نپرستیده است و در واقع همه کتاب او را رد کرده است، چنان‌که اگر کسی به همه آن‌چه خدا نازل کرده، ایمان آورد و تنها در یک حرف تردید داشته باشد، در واقع همه آیات خدا را رد کرده و کافر شده است.[3]
شاید چنین سخنان متکبرانه‌ای باعث شده است که وهابیان او را محترم دانسته و از افکار و عقایدش پیروی کنند؛ زیرا وهابیان نیز عیناً همین عقاید را دارند و هر کس که با آنان مخالفت کند را مخالف با دین و خدا و پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌دانند.

پی‌نوشت:

[1]. علیزاده موسوی، سید مهدی، سلفی گری و وهابیت، دفتر تبلیغات اسلامی، قم، 1393ش، ج1، ص203.
[2]. حسن بن علی بن خلف بربهاری، شرح السنه، بی جا، مکتبه الغربا الاثریه المملکه العربیه السعودیه، 1411ق، ص104.
[3]. همان، ص109.