متن مقاله
یکی از شبهاتی که معمولا از ناحیه اهل سنت، بر حقانیت خلفا مطرح می‌شود، بیعت امام علی (علیه‌السلام) با خلفا است، اما حقیقت آن است که امیرمؤمنان تا شش‌ماه با خلفا بیعت نکردند و حتی بعد از آن نیز اگر با خلفا بیعت کردند، به جهت حقانیت آنان نبود، بلکه چون حضرت، مصالح اسلام را در نظر می‌گرفتند، برای تقویت اسلام به بیعت تن دادند. حضرت در جاهای مختلفی اعلام کردند که بیعتشان به جهت حفظ اسلام بوده است. چنان‌که حضرت فرمود: «دیدم اگر به دنبال گرفتن حق خویش باشم، همین اسلام موجود نیز از بین خواهد رفت.»[1] به همین جهت حضرت با خلفا همکاری و مشورت کرد.
به گفته روایات اهل سنت، امیرمؤمنان پس از درگذشت فاطمه زهرا (علیهاالسلام) بیعت کرد و حضرت فاطمه (علیهاالسلام) تا زمانی که جان در بدن داشت، با ابوبکر سخن نگفت و از او خشمگین بود.[2] بیعت نکردن حضرت فاطمه (علیهاالسلام) مهم‌ترین دلیل بر عدم حقانیت خلفا است، زیرا چنان‌که در روایات آمده است، «من مات و لم یکن فی عنقه بیعه امام، فقد مات میته جاهلیه.[3] هر کس بمیرد در حالی‌که با امامی بیعت نکرده باشد، مرگ او مرگ جاهلی است.» اکنون از اهل سنت می‌پرسیم که آیا فاطمه زهرا (علیهاالسلام) در زمان رحلت از این دنیا، بیعت امامی در گردنش بود یا خیر؟ دو جواب ممکن است: اول این‌که دختر گرامی پیامبر با ابوبکر بیعت نکرد و بیعت امامی را بر گردن نداشت که در این صورت نعوذ بالله به مرگ جاهلی از دنیا رفته است، یا این‌که کسی‌که خود را امام زمان معرفی می‌کرده است، امام واقعی نبوده است، بلکه در جایگاه امام واقعی نشسته بود.
مورد اول را نمی‌توان پذیرفت، زیرا دختر گرامی پیامبر، همان بانویی است که خداوند او را از هر رجسی تطهیر کرده است و پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) درباره‌اش فرموده است: «فاطمه سیده نساء اهل الجنه.»[4] بنابراین نتیجه می‌گیریم که وقتی حضرت فاطمه (علیهاالسلام) از دنیا رفت، بیعت امامی برگردنش بوده است و امام او کسی جز علی بن ابی‌طالب نبوده است.
همه این امور نشان می‌دهد که وصایت پس از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) برای حضرت علی (علیه‌السلام) بود، ولی حضرت به جهت حفظ اسلام سکوت اختیار کرده و با خلفا همکاری داشتند.

پی‌نوشت:

[1]. نهج البلاغه، نامه شماره 62.
[2]. بخاری، محمد بن اسماعیل، صحیح بخاری، ریاض، دارالسلام للنشر و التوزیع، الطبعه الثانیه، 1999م، کتاب المغازی، ص719، ح4240 و 4241. برای مشاهده تصویر کلیک کنید.
[3]. مسلم نیشابوری، صحیح مسلم، ج6، ص22.
[4]. بخاری، محمد بن اسماعیل، ریاض، دارالسلام للنشر و التوزیع، الطبعه الثانیه، 1999م، ص626، ح3711. برای مشاهده تصویر کلیک کنید.