ابن تیمیه حرانی نسبت به اصحاب رسول گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، برخورد دوگانه و کاملاً متمایزی را از خود بروز داد، وی با تهمت زدن به دوستداران امیرالمؤمنین، آنان را مرتد و کافر می‌خواند و در راستای دشمنی با حضرت علی (علیه‌السلام) همه کسانی‌که آن حضرت را کافر و فاسق می‌دانستند را از گروه‌ها و افراد معروف و شناخته شده و مسلمان واقعی می‌دانست.
وی می‌نویسد: «یاران معاویه و فرزندان مروان و ... جزو مسلمین و از عاملین به احکام الهی و جزو نمازگزاران و زکات پردازان و روزه‌داران و حج گزاران و معتقد به محرمات بودند و هیچ‌گونه کفر آشکاری در آنان مشاهده نمی‌شد! بلکه نشانه‌های اسلام و شریعت در اعمالشان آشکار بود و احکام دینی نزد آنان از جایگاه خوبی برخوردار بود!!»[1]
چرا اهل بیت پیامبر، خصوصاً امیرالمؤمنین، سبّ و لعن و تنقیص می‌شوند، اما دشمنان اهل بیت (علیهم‌السلام) ازجمله خوارج و سب کنندگان امیرالمؤمنین، تبرئه و تعظیم می‌شوند.

پی‌نوشت:

[1]. «مِنْ أَصْحَابِ مُعَاوِيَةَ وَبَنِي مَرْوَانَ وَغَيْرِهِمْ ; فَإِنَّ هَؤُلَاءِ كَانُوا مُقِرِّينَ بِالْإِسْلَامِ وَشَرَائِعِهِ: يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ، وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ، وَيَصُومُونَ رَمَضَانَ، وَيَحُجُّونَ الْبَيْتَ الْعَتِيقَ، وَيُحَرِّمُونَ مَا حَرَّمَ اللَّهُ وَرَسُولُهُ، وَلَيْسَ فِيهِمْ كُفْرٌ ظَاهِرٌ ...» ابن تیمیه حرانی، منهاج السنه النبویه فی نقض کلام الشیعه القدریه، بیروت لبنان، ج5، ص9