پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیشوایان فرقه‌ی بهائیت، ضمن دستور به اطاعت بی‌قید و شرط از تمامی حکومت‌های مستبد [1]؛ پیروان خود را از هرگونه دخالت در امور سیاسی بازداشته‌اند: «هر نفسی بخواهد نزد احباء ذکری از امور حکومت و دولت نماید که فلان چنین گفته و فلان چنین کرده؛ آن شخص که از أحبای الهی است باید در جواب گوید ما را تعلق به این امور نه ما رَعیت شهریاری هستیم و در تحت حمایت اعلیحضرت پادشاهی. صلاح و مصلحت خویش منحرفان دانند و بس... علی الخصوص که به نصّ قاطع الهی ممنوع از مداخله و محاوره در امور حکومتیم».[2]
اما این رویکرد پیشوایان بهائیت در حالیست که:
اولاً: این موضع رهبران بهائیت نشان از سرسپردگی آن‌ها در مقابل حاکمان ستمگر دارد و در غیر این‌صورت، چگونه می‌توان پذیرفت که خدای عادل، دستور به اطاعت از حاکمان ظالم داده است؛ حال آن‌که قرآن کریم می‌فرماید: «... وَلَنْ يَجْعَلَ اللَّهُ لِلْكَافِرِينَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ سَبِيلًا [نساء: 141]؛ و خداوند هرگز کافران را بر مؤمنان تسلّطی نداده است».
ثانیاً: رهبران بهائیت از یک‌سو، دستور به اطاعت از حکومت‌های ظالم و استکباری داده و حکومت جهان‌خواری چون آمریکا را عادل خطاب کرده‌اند [3]؛ اما با حکومت مستقل و سلطه‌ناپذیری همچون ایران، عناد ورزیده و تمام تعالیم ساختگی خود را زیر پای می‌نهند![4]

پی‌نوشت:
[1]. عباس افندی، مکاتیب، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 134 بدیع، ج 8، صص 247-246. 
[2]. عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 336-335.
[3]. ر.ک: عباس افندی، خطابات، لانگنهاین آلمان غربی: لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری به زبان‌های فارسی و عربی، 127 بدیع، ج 2، ص 231.
[4]. جهت مطالعه‌ی بیشتر، بنگرید به مقاله‌ی: مقایسه پیام بیت ‌العدل در انقلاب اسلامی و فتنه‌ی 88