پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیشوایان فرقه‌ی بهائیت، در شعارهای تبلیغاتی خود، مسئله‌ی مساوات زن و مرد را عامل ترقی و پیشرفت عالم انسانی دانسته‌اند؛ همچنان که عبدالبهاء مدعی شده است: «تا مساوات تامّه بین ذکور (: مردان) و اناث (: زنان) در حقوق حاصل نشود، عالم انسانی ترقیات خارق العاده ننمایند».[1]
اما لازم است بدانیم در حالی پیشوای بهائیت، ترقی عالم انسانی را متوقف بر تساوی زن و مرد دانسته و تعالیم خود را یگانه عامل تحقق این تساوی معرفی می‌کنند که احکامی سرشار از نابرابری میان زن و مرد تشریع کرده‌اند. لذا در ادامه، به سه مورد از این اختلافات اشاره خواهیم نمود.
اول: زن‌های بهائی، حق عضویت در بالاترین نهاد تصمیم‌گیری و قانون‌گذاری بهائیت را ندارند؛ همچنان که در گنجینه‌ی حدود و احکام می‌خوانیم: «اعضای بیت العدل عمومی، باید از مردان باشند».[2]
دوم: در کتاب اقدس، پیامبرخوانده‌ی بهائیت، بهائیان را گوسفند دانسته و چوپان آن‌ها را تنها مردان دانسته است: «یا رجالَ العدل کُونوا رعاة أغنام الله فی مملکته [3]؛ ای مردان بیت العدل، چوپان گوسفندان خدا (: پیروان بهائیت) در مملکت او باشید».
سوم: دین‌سازان بهائی، تنها مردان را لایق انجام فریضه‌ی حج ساختگی خود دانسته و فرمان داده‌اند: «حج بیت که بر رجال اُمت است، بیت أعظم در بغداد و بیت نقطه در شیراز است».[4]
این‌ها، نمونه‌ای از احکام تبعیض‌آمیز پیشوایان بهائیت میان زن و مرد است؛ حال آن‌که با در نظر داشتن ادعای توقف پیشرفت عالم انسانی بر تساوی زن و مرد از جانب آنان؛ رهبران بهائی را می‌توان مانع تحقق این هدف دانست.

پی‌نوشت:
[1]. عبدالحمید اشراق خاوری، پیام ملکوت، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 235.
[2]. عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، تهران: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری،134 بدیع، ص 219.
[3]. حسینعلی نوری، اقدس، مرکز جهانی بهائی، 1992 م، ص 132.
[4]. عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، تهران: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری،134 بدیع، ص 68.