متن مقاله
مساله امامت به عنوان یکی از اساسی‌ترین امور اختلافی در میان مسلمانان است. این رویارویی به وجود آمده در میان گروه‌های اسلامی، سوالاتی را پیش روی متفکران قرار داده که این نوشتار به دنبال پاسخ به یکی از آن‌هاست.
سوال مطرح شده این است که وظایف امام چیست؟ در پاسخ به این سوال، عضد الدین ایجی از علمای بزرگ اهل‌سنت بیان می‌کند: «امامت، خلافت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در اقامه دین است به گونه‌ای که اطاعت وی بر همه امت واجب است.»[1] ابن‌خلدون نیز می‌گوید: «منصب امامت، نائب از صاحب شریعت است که دین را حفظ کند و امور دنیوی را تدبیر کند.»[2]
خواننده عزیز در دو کلام بالا به اصلی‌ترین وظیفه امام از دیدگاه اهل‌سنت که همان برپایی دین و حفظ آن است پی می‌برد. این در حالی است که این کلام علمای اهل‌سنت متضاد با کلام ایشان در مساله‌ی دیگری از مسائل امامت (خلافت) است. چرا که ایشان معتقدند امام می‌تواند گناه کبیره انجام داده و فاسق باشد.
زمانی که حکم جواز برای انجام گناه کبیره از سوی عالمان اهل سنت صادر شد، دیگر نباید اصلی‌ترین وظیفه امام، حفظ دین، آن‌گونه که اهل سنت می‌گویند باشد. چرا که آن‌ها خود با اجازه دادن گناه کبیره برای امام، راه را برای ضربه زدن به دین و عدم اقامه آن هموار ساخته‌اند.
در این صورت ملاک خلافتی (امامتی) که از سوی اهل سنت برای امت اسلامی در نظر گرفته شده است، صحیح نبوده و باید به دنبال تفکری کامل‌تر در مساله امامت گشت!

پی‌نوشت:

[1]. ایجی، المواقف، تحقیق: عبدالرحمن عمیره، بیروت، دار الجیل، 1417، ج 3، ص 574 و 579.
[2]. ابن خلدون، عبدالرحمن، تاریخ ابن خلدون، بیروت، دار احیاء التراث العربی، بی تا، ج 1، ص 191.