پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مبلّغان فرقه‌‌ی بهائیت، در راستای توجیه عجز پیامبرخوانده‌ی خود از انجام معجزه، به انکار اعجاز بیانی قرآن کریم پرداختند. از این‌رو، ابولفضل گلپایگانی (از مبلّغان بهائی) پس از انکار حجیت اعجاز بیانی قرآن، به دلیل غیرقابل درک بودن آن برای همگان [1]، پذیرش این نوع اعجاز را تقلیدی باطل دانسته؛ همچنان که مدعی شده است: «تبعیت و تقلید در مسائل اصولیه و خصوصاً در مسئله معرفت مظاهر الهیه جایز نباشد».[2]
اما در پاسخ به این ادعا باید گفت:
اولاً: وجوه اعجاز قرآن منحصر در اعجاز بیانی آن نیست؛ چرا که قرآن، در بر دارنده‌ی وجوه اعجاز دیگری (نظیر: اخبار علمی و غیبی، اعجاز تأثیری و...) است که شامل غیر ادیبان و حتی جاهلان نیز می‌گردد.[3]
ثانیاً: موضوع بحث در درک اعجاز بیانی قرآن، از قبیل رجوع جاهل به عالم در موضوعات است، نه در اصول اعتقادی که به گفته‌ی گلپایگانی، این رجوع مورد اشکال قرار گیرد. لذا درک این واقعیت که متن قرآن کریم گفته‌ی بشری است یا کلام بی‌مانندی الهی، چه اصلی از اصول دین را تشکیل می‌دهد که تقلید در آن را ناشایست بدانیم؟! از این‌رو دست‌یابی به یقین، بر فرابشری بودن آیات قرآن کریم که حاصل این رجوع به عالم است، به تعقل شخصی برگشت می‌کند که مقدمه‌ی ایمان به آیات الهی قرار می‌گیرد.

پی‌نوشت:
[1]. جهت مطالعه‌ی بیشتر، بنگرید به مقاله‌ی: شبهه‌ی بهائیت به نوع اعجاز قرآن
[2]. ابولفضل گلپایگانی، فرائد، هند: بی‌نا، بی‌تا، ص 282.
​[3]. محمدتقي مصباح‌يزدی، نشریه قرآن شناخت (تفسير قرآن كريم، سوره‌ی بقره، آيات 21 ـ 24)، تحقيق و تنظيم: اسماعيل سلطانی، سال دوم، شماره دوم، پاييز و زمستان 1388، صص 7 ـ 43.