از جمله شبهات اساسی وهّابیت در موضوع مهدویت شبهه‌ی «عدم امکان طول عمر امام زمان» است؛ ابن‌تیمیه، بنیان‌گذار فکری فرقه‌ی ضالّه‌ی وهّابیت در شبهه‌ای می‎گوید: «عمر طولانی و بیش از معمول، آن هم بیش از هزار سال در امّت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) موضوعی است که دروغ بودن آن آشکار است. در روایت صحیح از آن حضرت وارد شده که در پایان عمر خویش فرمود: «از این شب به بعد، هنگامی‌که صد سال بگذرد، کسی از اهل‌ زمین زنده باقی نمی‌ماند.» بر اساس همین روایت هر فرزند یک‌ساله‌ای، نباید بیش از صد سال زندگی کند. اگر دوره‌ی زندگی در آن زمان (زمان پیامبر) بیش از صدسال نبوده، پس به طریق اولی پس از آن زمان، عمرها کوتاه‌تر می‌شود؛ ترمذی نیز در روایتی گفته: حضرت نوح (علیه‌السّلام) نهصد و پنجاه سال میان قوم خویش بود و حضرت آدم هزار سال زیست. در حالی‌که مدّت زندگی‌ها در این روزگار بین شصت تا هفتاد سال است و به ندرت پیش می‌آید که از این مدّت تجاوز کند؛ چنان‌چه این مطلب در روایت صحیح نیز آمده است.»[1]

که در پاسخ می‌گوییم اهل‌سنت و وهابیت که طول عمر خلیفه‌ی خداوند بر روی زمین، حضرت مهدی را غیر معقول و غیر ممکن می‌پندارند، در منابع روایی دسته اول خود، احادیث فراوانی در طول عمر حیوانی عجیب به نام «دجّال» روایت کرده‌اند که از پیش از زمان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) زنده بوده و تا امروز نیز زنده است و بناست آخرالزمان خروج کند؛ دجّال قدرت خدایی دارد و حتی مردگان را زنده کرده و می‌میراند.»[2]

هم‌چنین شیعه برای اثبات این عقیده، به احادیثی استدلال می‌کند که با سند‌های صحیح به حد تواتر از شیعه و سنّی روایت شده و مصداقی گویا برای اثبات اعتقاد و مبنای شیعه در بحث طول عمر امام عصر است. از باب نمونه حدیث معرفت که شیعه و سنّی در حد تواتر از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) روایت کرده که ایشان می‌فرمایند: «کسی‌که بمیرد و امام زمان خود را نشناسد و یا بیعت او را به گردن نداشته باشد به مرگ جاهلی مرده است.»[3] مراد از امام در این روایت، امام عادلی است که در همه‌ی زمان‌ها وجود دارد و معرفت، پیروی و بیعت با او واجب است؛ زیرا اینان، حجت خدا بر بندگانند و تمسک به آنان واجب است؛ چون، بر اساس مفاد حدیث «ثقلین» هم‌سنگ و برابر قرآنند که اگر مردم به آنان تمسک جویند، هرگز گمراه نمی‌شوند، شناخت و معرفتشان، جز دین واجب و نشناختن آنان، گمراهی و جاهلیت است و مردن در این حال مساوی با مرگ جاهلیت است. بنابراین طبق مفهوم این حدیث (امامی که در همه‌زمان‌ها وجود دارد)، این خود دلیلی بر طول عمر امام زمان است.

پی‌نوشت:

[1]. «إنّ عمر واحد من المسلمین هذه المدّة أمر یعرف کذبه بالعادة المطّرده فی امّة محمّد فلا یعرف أحد ولد فی دین الإسلام... .» منهاج السنة النبویة، ابن‌تیمیه حرّانی، مؤسسة قرطبة، مصر، ج 4، ص 91.
[2]. «حدّثنا... الشّعبیّ أنّه سأل فاطمة بنت قیس أخت الضّحّاک بن قیس و کانت من المهاجرات الأول... سمعت نداء المنادی سول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) ینادی الصّلاة جامعة فخرجت إلی المسجد فصلّیت مع رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) فکنت... .» صحیح مسلم، مسلم، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، ج 4، 124.
[3]. «من مات و لیس فی عنقه بیعة مات میتة جاهلیة» صحیح مسلم، مسلم، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، ج 3، ص 1478؛ مسند أحمد بن حنبل، أحمد بن حنبل، مؤسسة قرطبة، مصر، ج 1، ص 297؛ مسند أبی یعلی، أبی یعلی، ج 13، ص 366.