در تاریخ دویست و اندی ساله فرقه وهابیت، شاهد حوادث خونباری از طرف این گروه منحرف و باطل بوده‌ایم. گروهی که داعیه اسلام‌گرایانه و اصیل را به زعم باطل خود دنبال می‌کردند. در حالی‌که در حقیقت هیچ تناسبی با دین اسلام نداشتند، چرا که افکار و عقاید افراطی و خشن این گروه و فرقه به ظاهر مسلمان، خلاف قرآن و دستورات و تعالیم اسلام بوده و پیامبر اکرم و صحابه و تابعین هیچ‌گاه به این مقدار که اینان جلو رفتند و اعتقادشان بر آن بود و دستشان به خون انسان‌های بی‌گناه آلوده شده بود، آغشته نگردیده بود.
وجود پیامبر برای تمام انسان‌ها، حتی مخالفین دین اسلام سراسر رحمت و مهربانی بود، چنان‌چه که خداوند در قرآن به این نکته اشاره می‌کند که ای پیامبر شما رحمه للعالمین برای مردم هستی و این ویژگی باعث گردیده بود که مخالفین هم دلشان نسبت به اسلام نرم شود و متمایل به این دین کامل گردند، آن هم با ذکر کلمه توحید «لا اله الاّ الله» و اگر مخالفت می‌کردند، به شیوه‌های دیگری باید تحت لواء و پرچم اسلام در می‌آمدند، مانند جزیه دادن و... و اگر کارشکنی و تجاوز می‌کردند مراحل دیگری از دفع مانند اخراج از بلاد مسلمین و یا تبعید و... را در دستور کار قرار می‌دادند، تا اخلال و ... صورت نپذیرد.
اما فرقه ضاله‌ی وهابیت با این‌که در همان زمان‌های ظهور و شکل‌گیری، هر چند از طرف علما و بزرگان دین از فرق و مذاهب مختلف اسلامی مورد طرد قرار گرفت، اما اینان برای تثبیت جایگاه خود و با همکاری حکومت وقت یعنی آل سعود و با حمایت‌های استعمار پیر یعنی انگلیس، چنان بر گرده‌ی مسلمانان سوار شده و با وحشی‌گری، قتل و تجاوز و... با برداشت‌های غلط از معانی و مفاهیم قرآن و روایات وارده در کتب فریقین، عقاید افراطی خود را رواج دادند و همگان را با زور و اجبار به تبعیت از دین جدید فرا خواندند و مردم هم از ترس هلاکت و... مجبور به قبول و پذیرش این دین و مذهب کذایی شدند و کسانی هم که مخالفت می‌کردند به دم تیغ سپرده می‌شدند و حکم قتل و کشتار آنان صادر می‌گشت.
محمد بن عبدالله نجدی، یکی از علمای بزرگ اهل سنت در کتاب «السحب الوابله» این‌گونه می‌نویسد که: «فأنه کان اذا بانیه أحد ورد علیه و لم یقدر علی قتله مجاهرة یرسل الیه من یغاله فی فراشه او فی السوق لیلاً لقوله بتکفیر من خالفه و استحلاله قتله.[1] اگر کسی با محمد بن عبدالوهاب مخالفت و سخن او را ردّ می‌کرد و او نمی‌توانست آن شخص را علناً بکشد، کسی را می‌فرستاد تا او را در رخت‌خوابش بکشند، یا شبانه در بازار از پای درآورده، زیرا او تمام مخالفان را کافر و کشتن آن‌ها را مباح و حلال می‌دانست.»
در نتیجه وقتی بنیان‌گذار این مذهب باطل، این‌گونه عمل می‌کند، پس از دیگران چه توقعی باید داشت که به تبعیت از او رفتاری صحیح داشته باشند و ظلم و... روا ندارند.

پی‌نوشت:

[1]. السحب الوابله علی ضرائح الحنابله، محمد بن عبدالله نجدی، مکتبه الامام احمد، ریاض، عربستان، ص275. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.