فرقه وهابیت فرقه‌ای ضاله و غده‌ای سرطانی است که به نام دین اسلام و در جریان تاریخ اسلام توسط فردی به نام محمد بن عبدالوهاب (1115-1206ق) ظهور کرد. این شخص پیرو مکتب ابن تیمیه و شاگرد او ابن قیم جوزی بوده است که با عقاید و افکار جدیدی که در سر می‌پرورانید، با حمایت‌های خارجی «انگلیس» و داخلی «آل سعود» در جزیرة العرب، این مذهب را بنیان نهاد و نام این فرقه را از نام پدرش گرفته‌اند و به همین نام مشهور گردید.[1] این فرقه در عربستان و برخی از کشورهای اسلامی مانند پاکستان و هند طرفدارانی دارد، اما در عربستان سعودی به عنوان مذهب رسمی است و فتاوای علمای جاهل این فرقه از طرف دولت عربستان به اجرا در می‌آید. این فرقه در فروع دین، تابع مذهب احمد بن حنبل هستند و بر هیچ‌یک از پیروان مذاهب اربعه (حنفی، شافعی، مالکی، حنبلی) ایراد نمی‌گرفتند، تا این‌که قدرت و سیطره‌ی این فرقه به جایی رسید که نظرات ایشان تمام مذاهب اسلامی را تحت الشعاع قرار داد و باعث شد علمای مذاهب اسلامی علیه آن موضع بگیرند.
به نظر وهابیت هیچ انسانی، نه موحد و یکتاپرست است و نه مسلمان، مگر این‌که امور عینی را ترک نماید.[2] در حالی‌که همه‌ی مسلمانان معتقدند که هر کس شهادتین را بر زبان جاری کند، مسلمان است و خون و مال و جانش محفوظ است. وهابیت می‌گوید قول بدون عمل هیچ ارزش و اعتباری ندارد، فلذا بلافاصله دست به قتل و عام می‌زنند. در نتیجه این فرقه با ویژگی‌های منحصر به فرد نسبت به مذاهب دیگر و به چالش کشیدن عقاید و افکار دینی فرقه‌ها و مذاهب اسلامی همگان را دچار مشکل ساخته‌اند و علاوه بر مسلمانان، ادیان دیگر الهی را به تعجب و سؤالات فراوانی واداشته‌اند که چگونه می‌شود که دم از اسلام اصیل بزنند، اما هیچ شباهتی به دین اسلام نداشته باشند.
مثلاً در کتاب عالم مشهور و سرشناس شبه قاره‌ی هند یعنی صدیق حسن خان قنوجی آمده است (در شرح حال محمد بن عبدالوهاب به نقل از محمد ناصر الحازمی که شاگرد شوکانی بوده)، که محمد بن عبدالوهاب دو ویژگی بزرگ داشت: «... و أشهر ما ینکر علیه خصلتان کبیرتان، الاولی: تکفیر اهل الارض بمجرد الفیقات لادلیل علیها... الثانیه: التجاری علی سفک الدم المعصوم بلاحجه و لا اقامه برهان...[3] ... و مشهورترین اشکالی که به او گرفته‌اند، دو ویژگی بزرگ او بوده است، اول: تکفیر تمام مردم زمین به اندک بهانه و بدون دلیل... دوم: جرئت او بر ریختن خون مردم بی‌گناه، بدون حجت و دلیل...» و علی‌رغم این‌که محمد ناصر الحازمی و صدیق حسن خان قنوجی خود متمایل به این مذهب ضاله هستند، اما این مطلب را ردّ نکرده‌اند و حواشی متفاوتی را هم بر آن زده‌اند و این خود دلیل و نشانگر این موضوع است که هر دو نفرشان محمد بن عبدالوهاب را یک چهره تکفیری و خون‌ریز و... می‌دانند.

پی‌نوشت:

[1]. فرهنگ فرق اسلامی، محمد جواد مشکور، آستان قدس رضوی، ایران (1375ش)، ص457.
[2]. همان، ص459.
[3]. أبجد العلوم...، صدیق‌حسن‌خان‌القنوجی، دار الکتب العلمیه، بیروت، لبنان، تحقیق عبدالجبار زکار، ج3 ص195.