پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ کانال تبلیغی تشکیلات بهائیت، در راستای لزوم استقامت بهائیان در راه آئین خود و تحمل سختی‌های این راه، به نقل چندین سخن از پیشوایان این فرقه پرداخت. همچنان که در توصیه‌ی عبدالبهاء به بهائیان آمده است: « ...استقامت برامراللّه از اعظم مواهب حی قيوم است و شخص مستقيم بنصرت جنود ملاء اعلی موعود و اين از خصائص جواهر وجود».[1]
اما جالب است بدانیم در حالی پیشوایان بهائی پیروان خود را به استقامت در راه پیشبرد اهداف این فرقه ترغیب کرده‌اند، که خود هیچ سختی در راه ابراز عقیده متحمل نشده‌اند. همچنان که نخستین پیشوای جریان بابیت و بهائیت (علی‌محمد شیرازی)، بارها از ادعای قائمیت خود توبه و اظهار پشیمانی نموده تا در این راه، کمترین سختی متحمل نشود.[2] از طرفی پیشوایان بهائی نیز پس از تبعیدشان به سرزمین فلسطین، برای آن‌که مورد اعتراض مسلمانان واقع نشوند، همواره خود را به عنوان مسلمان جاز زده و حتی در نماز جماعت مسلمین، حضوری فعال داشتند.[3]
اما اینک باید پرسید که چرا پیروان چنین اشخاص سُست عنصری، می‌بایست پاسوز آئین ساختگی آنان شوند؛ حال آن‌که پیشوایان بهائی کمترین سختی در راه ابراز عقیده، به خود راه نداده‌اند؟!

پی‌نوشت:
[1]. عبدالحمید اشراق خاوری، قاموس ایقان، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 128 بدیع، ج1، ص 76.
[2]. ر.ک: اشراق خاوری، مطالع الأنوار (تلخیص تاریخ نبیل زرندی)، مؤسسه ملّی مطبوعات امری، بی‌تا، ص 132؛ ابوالفضل گلپایگانی، کشف الغطاء، چاپ ترکستان: بی‌نا، بی‌تا، ص 205-204؛ فاضل مازندرانی، اسرارالآثار خصوصی، بی‌جا، مؤسسه ملّی مطبوعات امری، 124 بدیع، ج 1، ص 182-180.
[3]. ر.ک: شوقی افندی، قرن بدیع، کانادا (انتاریو): مؤسسه معارف بهائی، ترجمه نصرالله مودت، 149 بدیع، ج 3، ص 318؛ عبدالحمید اشراق خاوری، رحیق مختوم، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 131 بدیع، ج 2، ص 171.