پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از مبلّغان بهائی، ضمن تلاش برای انکار دلالت آیه‌ی خاتمیت بر توقف ارسال پیامبران پس از حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله)، مدعی شد که میان "نبی" و "رسول" تباین وجود دارد و این دو مقام، قابل جمع با یکدیگر نیستند. او در ادامه می‌گوید که نبی، خبردهنده از خداست؛ مشروط به این که کتاب و شریعت نداشته باشد و رسول، مبعوث از جانب خداست؛ مشروط به داشتن کتاب. بنابراین، طبق ادعای مبلّغ بهائی، آیه درصددِ بیان ختم نبوت است، نه ختم رسالت و ممکن است پس از رسول اسلام نیز رسولانی بیایند.[1]
اما در پاسخ به این ادعای مبلّغ بهائی می‌گوییم:
اولاً: بر خلاف ادعای مبلّغ بهائی مبنی بر صاحب کتاب و شریعت بودن "رسول"، در ادبیات قرآنی، پیامبرانی همچون لوط، الیاس، یونس و اسماعیل (با آن‌که دارای کتاب و شریعتی مستقل نبوده‌اند)، رسول خطاب شده‌اند.[2]
ثانیاً: چگونه مبلّغ بهائی مدعی نسبت تباین میان "نبی" و "رسول" می‌شود، حال آن‌که بارها در قرآن کریم، لفظ نبی به عنوان وصف برای رسول به کار رفته است: «... فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ النَّبِيِّ الْأُمِّيِّ... [اعراف/158]؛ پس ایمان بیاورید به خدا و فرستاده‌اش، آن پیامبر درس نخوانده‌ای...» و یا آن‌جا که می‌خوانیم: «الَّذِينَ يَتَّبِعُونَ الرَّسُولَ النَّبِيَّ الْأُمِّيَّ... [اعراف/157]؛ همانها که از فرستاده (خدا)، پیامبر اُمّی پیروی می‌کنند».
ثالثاً: بر فرض صحت ادعای مبلّغ بهائی و وجود تباین میان نبی و رسول و این‌که نبی نمی‌تواند صاحب کتاب و شریعت باشد؛ می‌بایست از او پرسید که اگر چنین است و حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) تنها "خاتم النبیین" بوده، پس شریعت اسلام و نزول کتاب شریف قرآن، چگونه قابل توجیه است؟! حال آن‌که میان "نبی" و "رسول" رابطه‌ی عموم و خصوص مطلق برقرار بوده و هر رسولی، نبی نیز هست. بنابراین وقتی گفته می‌شود نبی نخواهد آمد، بالتبع رسول نیز نخواهد آمد.[3]
رابعاً: در آیه‌ی مبارکه‌ی 40 سوره‌ی احزاب، حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) هم نبی و هم رسول و خاتم ایشان خطاب شده‌اند: «مَا كَانَ مُحَمَّدٌ أَبَا أَحَدٍ مِنْ رِجَالِكُمْ وَلَٰكِنْ رَسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِيِّينَ... [احزاب/40]؛ محمّد (صلّی الله علیه و آله) پدر هیچ یک از مردان شما نبوده و نیست؛ ولی رسول خدا و ختم‌کننده و آخرین پیامبران است».

پی‌نوشت:
[1]. ابوالفضل گلپایگانی، فرائد، مطبعه‌ی هندیه: شارع المهدی بالازبکیه، شوال 1315 ق، ص 135.
[2]. سوره‌ی مبارکه‌ی صافات، آیات: 139، 133، 123 و سوره‌ی مبارکه‌ی مریم، آیه‌ی 54.
[3]. جهت مطالعه‌ی بیشتر، بنگرید به مقاله‌ی: پاسخ به شبهه‌ی بهائیت، پیرامون آیه‌ی خاتمیت