پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ نویسندگان بهائی مدعی‌اند که انزال دو روزه‌ی کتاب بیان، خود نشانی بر برتری این کتاب بر قرآن حکیم است؛ همچنان که می‌خوانیم: «نزول بیان در دو شبانه روز، نشانه برتری آن بر قرآن است که ظرف 23 سال نازل شد».[1]
اما در پاسخ به این ادعای مبلّغان بهائی می‌بایست گفت:
اولاً: ادعای انزال و نوشتن کتاب بیان در مدت دو روز، صرفاً ادعایی بی‌دلیل و فاقد مدرک است.
ثانیاً: بر خلاف ادعای مبلّغان بهائی، می‌بایست گفت که کتاب آسمانی قرآن، بعلاوه‌ی نزول تدریجی که 23 سال به طول انجامید، نزول دفعی و یک‌جا در شب قدر نیز داشته است: «إِنَّا أَنْزَلْناهُ في‏ لَيْلَةِ الْقَدْرِ [قدر/1]؛ ما آن (قرآن) را در شب قدر نازل کردیم». لذا از همین روست که روایات اسلامی بر نزول دفعی و یک‌جای قرآن نیز دلالت دارند.[2] بنابراین نزول قرآن به صورت کامل، نه در دو روز، بلکه در یک شب (به طور لحظه‌ای) انجام شد و به وسیله‌ی نزول تدریجی، به مناسبت اقتضائات زمانه و مطابق حکمت الهی، طی 23 سال صورت گرفته است.
ثالثاً: با مطالعه‌ی کتاب بیان به این حقیقت پی می‌بریم که بسیاری از عبارات آن، سَبک و سیاق جدیدی نداشته و حتی برخی از عبارات آن، با اقتباس از آیات شریف قرآن، نگاشته شده است. بنابراین اگر بنا باشد کتابی مثل بیان نگاشته شود، می‌توان در ظرف همان مدت بلکه کمتر از آن، اثری بهتر را نگاشت.
رابعاً: علی‌محمد شیرازی وعده داده بود که کتابش را در 19 واحد که هر واحد 19 باب داشته باشد و کلاً مشتمل بر 361 باب شود، بنگارد؛ اما بر خلاف وعده‌ی خود تنها توانست بیان فارسی را تا باب دهم از واحد نهم و بیان عربی را تا یازده واحد بنویسد! این در حالیست که اگر به راستی ادعایش الهی بود، کتاب به ظاهر آسمانی‌اش ناقص نمی‌ماند و خُلف وعده نمی‌کرد؛ چرا که: «... إِنَّ اللَّهَ لَا يُخْلِفُ الْمِيعَادَ [آل‌عمران/9]؛ هرگز خدا نقض وعده خویش نخواهد کرد».

پی‌نوشت:
[1]. مجله‌ی آهنگ بدیع، شماره: 10، دی‌ماه 1342، صص 367-365.
[2]. ر.ک: شیخ کلینی، کافی، تهران: دار الكتب الاسلامية، چاپ چهارم، زمستان 1365،ج 2، ص 629.
[3]. جهت مطالعه‌ی بیشتر، بنگرید به مقاله‌ی: عهده‌شکنی علی‌محمد باب نشان بر چیست؟!