پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در تعالیم زرتشتی (از اوستا گرفته تا متون روایی فارسی میانه) سخنانی پیرامون ستارگان بیان شده است. در ادامه به مواردی اشاره خواهیم کرد:

- اهورامزدا بین زمین و آسمان، ابتدا ستارگان و سپس خورشید و آنگاه ماه را آفرید و ستاره‌ای را به عنوان میخ، وسط آسمان قرار داد.[1] اهورامزدا ستارگانی قرار داد تا با اهریمن نبرد کنند و مانع او می‌شوند. همچنین طبق باور زرتشتی، اهورامزدا آسمان را به هفت طبقه آفرید. پایه‌ی اول ابر است، جالب اینکه ستارگان در طبقه دوم و سوم قرار دارند. ماه در طبقه‌ای بالاتر از ستارگان و خورشید نیز بالاتر از ماه قرار دارد.[2] یعنی طبق باور منابع زرتشتی، ماه و خورشید بالاتر از ستارگان قرار دارند...

- یکی از نشانه‌های ظهور منجی آخرالزمان و نزدیک شدن پایان تاریخ در دیانت زرتشتی، بارش ستارگان است.[4]

- در دیانت کهن زرتشتی، برخی ستارگان از جمله ستاره تشتر (تیر) به صفت بخشندگی شناخته می‌شدند.[5] از همین روی ستایش شده و از آنان حاجت خواسته می‌شد. به عنوان نمونه، ستایش و حاجت خواهی از ستاره ونند و تیشتر است.[6]

پی‌نوشت:

[1]. مهرداد بهار، پژوهشی در اساطير ايران، تهران: انتشارات آگه، 1378، ص 43-44.
[2]. مهرداد بهار، همان، ص 48.
[3]. مهرداد بهار، همان، ص 44-45.
[4]. جان هينلز، شناخت اساطير ايران، ترجمه ژاله آموزگار و احمد تفضلی، تهران: نشر چشمه، 1385، ص 103.
[5]. آذرفرنبغ پسر فرخزاد، آذرباد پسر امید، کتاب ششم دینکرد، ترجمه دکتر فرشته آهنگری، تهران، انتشارات صبا، 1392، ص 63.
[6]. اوستا، گزارش جلیل دوستخواه، تهران: نشر مروارید، 1391، ج 1، ص 329-330 ؛ همچنین ج 1، ص 343 و...