انسان‌های لجوج و خودخواه تا زمانی که به این روش ادامه دهند، هیچ‌گاه در مسیر کمال و رشد قرار نخواهند گرفت و از رسیدن به تعالی محروم خواهند ماند. در این بین ارشاد این‌گونه افراد از ناحیه دیگران تاثیر چندانی نداشته و رفتار لجوجانه ایشان مانع از پذیرش حق خواهد شد.
محمد بن عبدالوهاب از جمله افراد لجوج در زمان خود بود که علی رغم گوشزد نمودن بسیاری از علما و دانشمندان هم عصر وی، نسبت به برخی اشتباهات فکری ایشان، در نهایت از پذیرش حق سر باز زد. زینی دحلان در این خصوص می‌نویسد: «چون اختلاف میان سلیمان با برادرش محمد به درازا کشید، سلیمان از بیم این‌که برادرش دستور کشتن او را صادر کند، به مدینه منوره کوچ کرد و رساله‌ای در رد او نوشت و برایش فرستاد. هم‌چنین بسیاری از علمای حنبلی و غیر حنبلی رساله‌هایی در ردّ سخنان وی نوشته و برای وی فرستادند، اما هیچ‌یک تاثیری نداشت و او هم‌چنان بر عقاید فاسد و منحرف خود پافشاری ورزید.»[1]

پی‌نوشت:

[1]. زینی دحلان، الدرر السنیه فی الرد علی الوهابیه، ترکیه2017، ص40