یکى از مجازات‌هاى بسیار معمول زمان ساسانیان، که خصوصا در مورد شاهزادگان عاصى اجرا می‌شد، کور کردن چشم بود. به این ترتیب که میل سرخ در چشم محکوم فرو می‌بردند یا روغن گداخته در دیده او می‌ریختند. حکم اعدام را معمولا به‌وسیله شمشیر اجراء می‌کردند. آمیانوس حکایت میکند که بدن مجرمین را مى کندند و پروکوپیوس روایت مى کند که پوست یک سردار ارمنى را کنده، از کاه انباشتند و بر درختى بسیار بلند آویختند. در زمان تعقیب عیسویان گاهى بزرگان مسیحى را رجم می کردند. در زمان یزدگرد دوم دو راهبه مسیحى را مصلوب کرده، همچنان بر دار سنگسار کردند. چند نفر از عیسویان را زنده در دیوار نهادند.

مجازات باستانى مبنى بر ساییدن تن مجرمین در زیر پاى پیل در عهد ساسانیان رواج داشت. به موجب نکاتوم نسک اشخاصى را که مستحق اعدام بودند، ممکن بود، براى مقاصد طبى زنده نگاهدارند.[1]

این تنها گوشه از تاریخ ایران زمان ساسانیان بود که طبق گفته موبد خورشیدیان، بیش از 90 درصد مردم آن زمان زرتشتی بودند. این موبد در جای دیگر مصاحبه خود با خبرگزاری شفقنا، راه حل عبور از بحران ها و خشونت ها را تنها دین می داند و مذهب را موجب خشونت و جنگ می داند، در حالی که موارد بالا زمانی بوده که طبق گفته ایشان دین زرتشت حاکم بر مردم ساسانی بوده و بالطبع نباید خشونت و آزار علیه مردم صورت گرفته باشد. [2]

پی نوشت:

[1] . کریستین سن، ایران در زمان ساسانیان، ترجمه رشید یاسمی، سال 1367: صفحه 413 ، 414 .
[2] . گفتگوی خبرگزاری بین المللی همکاری های خبری شیعه (شفقنا) با موبد خورشیدیان، در تاریخ 27/11/1396، شماره خبر 528701