پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب- در شریعت اسلام هر انسانی با داشتن تکلیف، موظف است تکالیف خود را انجام دهد و هیچ کس با داشتن شرایط، با هیچ بهانه‌ای نمی‌تواند از زیر بار تکلیف شانه خالی کند و ادعا کند تکلیف از او ساقط شده است.

اما عین القضات همدانی یکی از متصوفه قدیم در تمهیدات خود در توجه شریع‌گریزی صوفیه می‌نویسد: «از نظر صوفیه، حکم شریعت تا آنجاست که قالب و بشریت بر جای باشد که حکم خطاب و تکلیف بر قالب است. اما کسی که قالب را بارگذاشته باشد و بشریت افکنده باشد و از خود بیرون آمده باشد، تکلیف و حکم خطاب برخیزد، کفر و ایمان بر قالب تعلق دارد.»[تمهیدات، صص 350 و 351] عین القضات می‌خواهد بگوید بعضی اشخاص به مقاماتی می‌رسند که در آن مقام‌ها به خاطر عارض شدن حالاتی خاص، تکلیف از ایشان برداشته می‌شود. اما ما در سیره اهل بیت (علیهم السلام) بعنوان سردمداران سلوک الی الله، عارض شدن چنین حالاتی را که مانع انجام تکالیف الهی باشند، نمی‌بینیم. پس این چه سیر و سلوکی است که صوفیه برای خود راه انداخته‌اند که بواسطه برخی افعال حالاتی بر ایشان عارض می‌شود که در آن حال عبادت از ایشان ساقط می‌شود؟ آیا ایجاد چنین حالاتی برای افراد حجیت شرعی دارد؟

پی‌نوشت:
عین القضات همدانی، تمهیدات، منوچهری، تهران، چاپ ششم، صص 350 و 351