پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب- یکی از ارکان تصوف «ولیّ» و جایگاه او در نزد صوفیان است. به خاطر اهمیت جایگاهی که صوفیان برای ولیّ متصور هستند، گاهی آنقدر در مقام او غلو می‌کنند که او را ملزم به انجام مناسک شرعی نمی‌دانند. لذا «اکثر پیشروان تصوف پیروی از ظواهر شرع و تبعیت از احکام را مادامی لازم می‌شمرند که سالک در مراحل تلمذ است و همین که به مقام ولایت رسید، دیگر رعایت و عدم رعایت شرع برای او مساوی است و هر عملی از او صادر شود، ولو صورتا (در ظاهر) خلاف شرع به نظر برسد، نمی‌توان بر او خرده گرفت و او را خطاکار شمرد.»[تاریخ تصوف در اسلام، ص 805] اما اگر صوفیان خود را مسلمان می‌دانند، باید از بزرگان دین اسلام همچون پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) و اهل بیت او (علیهم السلام) تبعیت کرده و خود را ملزم به انجام فرایض شرع مقدس اسلام بدانند، نه اینکه از جانب خود مسلکی را ابداع کرده که شعار آن همسو با شعار بزرگان دین اسلام، ولی روشش مخالف روش ایشان باشد. هیچ گاه دیده نشد رسول خدا (صلی الله علیه و آله) خود را بی‌نیاز از شریعت بداند و به احکام و مناسک شریعت، بی‌اعتنا باشد. چطور است صوفیان که ادعای مسلمانی دارند، به بهانه‌های واهی، خود را بی‌نیاز از شریعت دانسته و ترک شریعت می‌کنند.

پی‌نوشت:
غنی قاسم، تاریخ تصوف در اسلام، هرمس، تهران، 1362، جلد 2، ص 805