یکی از شبهاتی که پیروان وهابیت به شیعه وارد می‌کنند این شبهه می‌باشد که آنان همواره شیعیان را به خاطر عزاداری‌های همه‌ساله و به راه‌انداختن دسته‌ها و موکب‌های عزاداری مورد نکوهش قرار داده و می‌پرسند: سیدنا حسین ـ رضی الله عنه ـ کشته شد و به بهشت رفت،  چرا شما شیعیان همه‌ساله این مراسم را تجدید و تکرار می‌کنید؟

که در پاسخ می‌گوییم: تجدید عزاداری، نوعی اظهار محبت و ارادت به ساحت مقدس اهل‌بیت (علیهم السّلام) و اظهار همدردی با صاحب عزای اصلی حضرت حجت بن الحسن المهدی (ارواحنا فداه) است. علامه مجلسی در کتاب شریف بحارالانوار بابی تحت عنوان «استحباب گریه بر امام حسین (علیه السّلام)» گشوده و در آن حدود 20 روایت در این باره آورده که به چند مورد اشاره می‌شود: «ریّان بن شبیب گوید: در نخستین روز ماه محرّم به محضر امام هشتم (علیه السّلام) رسیدم، به من فرمود: ... ای پسر شبیب اگر می‌خواهی در درجات عالی بهشت با ما باشی، در حزن ما اندوهگین و در شادی ما مسرور باش و بر تو باد ولایت و دوستی ما که هر کس در این جهان به سنگی مهر ورزد، خداوند او را در قیامت با همان محشور خواهد ساخت.»[1] اظهار سوگ و سرور در غم و شادی آن بزرگواران، از مصادیق بارز «احیای امر» و زنده داشتن نام و یاد و مرام آنان است: «امام هشتم (علیه السّلام) فرمود: هر کس مصائب ما خاندان را یادآور شود و به خاطر آنچه بر ما وارد شده بگرید، روز قیامت در مقاماتی که خواهیم داشت همراه ما خواهد بود و هر که با یادآوری مصائب ما بگرید و دیگران را بگریاند، دیدگان وی در روزی که چشم‌ها می‌گریند نخواهد گریست. هر که در مجلسی بنشیند که در آن امر ما احیا می‌شود، قلبش در روزی که دل‌ها در آن روز می‌میرند، نخواهد مرد.»[2]

همان‌گونه که در روایات ملاحظه می‌شود برگزاری مجالس عزاداری و گریه و اشک ریختن در ماتم سرور شهیدان مورد رضایت و تأیید و دستور امام (علیه السّلام) و امری پسندیده و راجح است.

پی‌نوشت:

[1]. «یا ابن شبیب إن سرّک أن تکون معنا فی الدّرجات العلی من الجنان فاحزن لحزننا وافرح لفرحنا... .» الأمالی، شیخ صدوق، مؤسسة البعثة، قم، ص 667.
[2]. «قال الرّضا (علیه السّلام) من تذکّر مصابنا و بکی لما ارتکب منّا کان معنا فی درجتنا یوم القیامة... .» وسائل الشیعة، شیخ الحرّ العاملی، مؤسسة آل البیت، قم، ج 14، ص 502.