پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ تشکیلات ضددینی و وابسته‌ی بهائیت، در تلاش است تا با گسترش جنبش‌‌های ضداسلامی و مخالفت علنی با مظاهر اسلامی، پله‌های رسیدن به هدف از ایجاد خود (که همان نابودی اسلام است) را بپیماید. از این‌رو مبلّغان این فرقه که تلاش تبلیغاتی خود را برای گسترش جنبش موسوم به چهارشنبه‌های بدون حجاب را شکست‌خورده می‌دیدند، اینک در تلاش برای تبلیغ جنبش ساختگی دختران خیابان انقلاب هستند.
اما تشکیلات بهائیت در حالی بر طبل این هنجارشکنی می‌کوبد که بر اساس ماده‌ی 638 قانون مجازات اسلامی ایران، این عمل جرم شناخته شده و برای آن نیز مجازات تعیین شده است: «هرکس علناً در انظار و اماکن عمومی و معابر تظاهر به عمل حرامی نماید، علاوه بر کیفر عمل به حبس از ده روز تا دو ماه یا تا (74)‌ ضربه شلاق محکوم می‌گردد و در صورتی که مرتکب عملی شود که نفس آن عمل دارای کیفر نمی‌باشد ولی عفت عمومی را جریحه‌دار نماید فقط به‌حبس از ده روز تا دو ماه یا تا (74) ضربه شلاق محکوم خواهد شد. تبصره: زنانی که بدون حجاب شرعی در معابر و انظار عمومی ظاهر شوند به حبس از ده روز تا دو ماه و یا از پنجاه هزار تا پانصد هزار ریال جزای‌ نقدی محکوم خواهند شد».[1]
این‌ها همه در حالیست که بهائیان بنا به دستور مؤکد رهبران خود، مأمور به اطاعت بی‌قید و شرط از حکومت‌ها و ممنوعیت هرگونه دخالت در سیاست هستند؛ همچنان که به نقل از پیشوایان بهائی می‌خوانیم: «حتی بدون اجازه حکومت‌ها نباید آب خورد».[2] «حتی سخن گفتن در امور سیاسی جایز نیست، تنها باید به زمام‌داران دعا کرد».[3] «کسی حق اعتراض به دولت‌ها را ندارد».[4] «حکم هر دولت و حکومتی، حتی اگر مستبد باشد، واجب الإطاعه است؛ نباید با آزادی‌خواهان دم‌ساز شد».[5] «هرکسی در امور سیاسیه مداخله کند و خارج از وظیفه‌ی خویش حرفی بزند و یا حرکتی نماید، همین کافی است که بهایی نیست و دلیل دیگر نمی‌خواهد».[6]
بنابراین، تلاش تشکیلات بهائیت برای گسترش این ناهنجاری، یا مخالفت علنی با دستورهای پیشوایانشان و یا اعتراف به پوچی و کذب رهبرانشان دارد.

پی‌نوشت:

[1]. کتاب پنجم قانون مجازات اسلامی (‌تعزیرات و مجازات‌های بازدارنده)، مصوب 1375 مجلس شورای اسلامی، ماده: 638.
[2]. عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، چاپ سوم، 128 بدیع، ص 463، 464.
[3]. دکتر اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، چاپ حیفا: 1932 م، ص 264.
[4]. حسینعلی نوری، اقدس، چاپ بمبئی، 1314 ق، ص 27.
[5]. ر.ک: عباس افندی، مکاتیب، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 134 بدیع، ج 8، صص 246-247.
[6]. عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه احکام و حدود، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، چاپ سوم، 128 بدیع، ص 267.