پال توئيچل معتقد است: در اين عالم دوازده طبقه و در هر طبقه خدايی وجود دارد. در طبقه دوازدهم که آخرين اين طبقات است، سوگماد [1] (خدای خدايان) قرار دارد.» علايمی که از سوگماد در اکنکار ارائه می‌شود، شباهت زيادی به خداوند خداوندان آيين‌های شرقی دارد. خدايی ناتوان، زشت، مرده[2]، نيازمند، خطاپذير، فاقد اراده و...
به نظر توئيچل: خدا به خواب می‌رود و هنگامی که از خواب برمي‏خيزد، دنيايش را ويران می‌بيند و آنگاه تصميم به عذاب مخلوقات می‌گيرد. او دوباره در خواب می‌شود و آنگاه که از خواب برون می‌شود، هوس خلقتی ديگر نموده و بار ديگر... و اين خواب ‏و بيداری و نگرانی و غفلت و يادآوری سوگماد است که ادوار اکنکار و دوره‏‌های بشری را رقم می‌زند.[3] پال خدای خدايان خود را اين‏چنين توصيف مي‏کند: سوگماد يك موجود برتر نيست. چيزی هم نيست كه باری از دوش تو بردارد، هرگز. حتی آنی نيست كه به تو بركت مي‏دهد.[4] وی در کتاب دندان ببر (فصل خدای خوفناک زندگی) صفات بد را نيز به خدايان خود نسبت مي‏دهد و مي‏نويسد: صفاتی چون بدی که در برابر نيکی قد علم مي‏كند؛ زشتی که در مقابل زيبايی قرار دارد و... از صفات خدايان اکنکار هستند.[5]
پال اولين اصل نورانيت برای پويشگر را عدم جستجوی خداوند دانسته[6] و سپس مدعی می‌شود که خود و استادان همراهش توسط خدايان طبقات به عنوان خدا خطاب مى‏‌شوند، حتى او صدايى از درون مى‏‌شنود كه خود او خداست[7] وی ديگر انسان‌ها را نيز در خدا بودن سهيم می‌کند و مي‏گويد: بشر در طی اعصار، نوعی خدای دايمی بوده است. همه چيزی را آفريده؛ زمين، آسمان، نورها و تمامی خلقت را.[8] انسان ابتدا خدايی بود که پا بر زمين نهاد؛ اما اکنون همچون عروسک خيمه‏ شب‏ بازی اسير دست ديگران شده و به نفع ديگران کار مي‏کند.[9]

پی‌نوشت:

[1].  SUGMAD.
[2]. «مفهومی که انسان، به عنوان انسان، در طی اعصار و در اطراف محيط وجود متعال بنا کرده بود، حالا مدفون شده و سنگ قبری روی آن برافراشته شده، با اين نوشته: اينجا جسد خدا خوابيده است!» دندان ببر، پال توئيچل، ترجمه هوشنگ اهر پور، ص‏88.
[3]. شريعت کی سوگماد، پال توئيچل، ج 1، صص 135 - 138.
[4]. سرزمين‌های دور، پال توئيچل، ص‏62.
[5]. دندان ببر، پال توئيچل، ص‏48.
[6]. اكنكار؛ كليد جهان‌های اسرار، هارولد کلمپ، ترجمه هوشنگ اهر پور، ص‏82.
[7]. دندان ببر، پال توئيچل، ترجمه هوشنگ اهر پور، ص‏226.
[8]. همان، ص‏93.
[9]. نامه‏‌هايی به گيل، پال توئيچل، ترجمه مينو ارژنگ، ص‏69.