پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب _ دین اسلام برای هدایت بشریت نازل گردید. این آیین مبین دارای ارکان مهمی است که نبودن هر کدام از آنها در اساس دین خلل ایجاد می کند. جامعیت دین اسلام و فهم دقیق از خواسته های امت و از همه مهمتر امامت و ولایت ارکان این آیین الهی هستند.
خداوند متعال برای حفظ دینش، بعد از رسول اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم)، نعمت امامت و ولایت را برای بشریت به ارمغان گذاشته است که در حقیقت بزرگترین نعم الهی است و با هیچ نعمت دیگر قابل قیاس نیست.
امام رضا در این خصوص فرموده است:« الإمام واحد دهره لا یدانیه أحد و لا یعادله عالم و لا یوجد منه بدل[1] امام یگاه روزگار خود است و در زمان خود هیچ همتایی ندارد و هیچ عالمی با او قیاس نمی شود و هرگز بدل و مانند ندارد»
مسئله امامت و خلافت آنقدر دارای اهمیت بود که بزرگترین وظیفه رسول خدا در دوران رسالتش معرفی جانشین بعد از خود و بیعت گرفتن از مردم بود. این امر آن قدر از اهمیت بالایی برخوردار بود که با نزول وحی مواجه شد و خداوند به رسولش هشدار داد که:« إن لم تفعل فما بلغت رسالته[مائده/67] اگر وظیفه ات را ابلاغ نکنی رسالتت را انجام نداده ایی».
باز در اهمیت نعمت امامت می توان گفت که اکمال و اتمام دین منوط به آن است. چراکه بعد از ابلاغ دستور خداوند توسط پیامبر اکرم خداوند فرمود: «الیوم اکملت لکم دینکم و اتممت علیکم نعمتی و رضیت لکم الاسلام دینا[مائده/3] امروز دینتان را بر شما کامل کردم و نعمتم را بر شما تمام کردم...»
پرواضح است که اگر امام در رأس امور قرار بگیرد، جامعه هرگز دچار انحراف و اختلاف نمی شود. لذا امام رضا می فرماید: «إن الإمامة زمام الدین و نظام المسلمین و صلاح الدنیا و عز المؤمنین[2] امام زمام دار دین است و باعث نظم در امور مسلمین می باشد و صلاح و عزت مردم در دست اوست»
حضرت زهرا(سلام الله علیها) نیز در خطبه فدکیه که سراسر دفاع از حرم امامت و ولایت است، در مورد وجوب اطاعت از اهل بیت(علیهم السلام) می فرماید: «و جعل طاعتنا نظاماً للملة و إمامتنا أماناً للفرقة[3] خداوند اطاعت از ما اهل بیت را سبب نظام حکومت اسلامی قرار داده است و پذیرش امامت ما مانع از تفرقه و نفاق می گردد.»
با همه اهمیتی که برای مسئله امامت وجود دارد، جریانی به نام سقیفه بعد از رحلت رسول اکرم، آن را نادیده گرفته و مسیر اسلام را تغییر دادند و این دین نو پا را به ورطه سقوط کشاندند. البته روشن است که این جریان فکری به طور تصادفی و اتفاقی تشکیل نشد و قطعا توطئه ایی بود که از مدتها قبل طراحی شده بود. این نقشه شوم باعث شد که تمام اصول و فروع دین مورد تحریف و تبدیل قرار بگیرد.
در قرآن کریم آمده است کسی که در دین تبدیل ایجاد کند در آتش جهنم قرار می گیرد. خداوند در قرآن تصریح می فرماید: «أ لم ترا إلی الذین بدّلوا نعمت الله کفرا و أحلّوا قومهم دارالبوار[ابراهیم/28] جهنم یصلونها و بئس القرار[ابراهیم/29] آیا ندیده ای آن کسانی را که نعمت خدا را به کفران تبدیل کردند و مردم خود را به دیار هلاکت بردند؟ به جهنم ، آن دیار بد داخل می شوند»
امام سجاد(علیه السلام) در مورد این آیه می فرماید:« و نعمة الله محمد و اهل بیته، حبهم ایمان یدخل الجنة و بغضهم کفر و نفاق یدخل النار[4]مراد از نعمت در آیه، محمد و اهل بیتش هستند که حب آنها ایمان است و منجر به ورود به بهشت و بغضشان نفاق و کفر است و سبب سقوط در جهنم»
حضرت علی(علیه السلام) در خصوص آیه مذکور فرمودند:«ما بال اقوام غیروا سنة رسول الله و عدّلوا عن وصیه. لا یخوفون أن ینزل بهم العذاب. ثم تلا هذه الآیة ثم قال نحن النعمة الله التی انعم الله بها علی عباده و بنا یفوز من فاز یوم القیامة[5] چه بسیار کسانی که سنت رسول خدا را تغییر دهند و از وصی او عدول می کنند نمی ترسند که بر آنها عذاب نازل شود؟ سپس آن آیه را قرائت می نمودند و می فرمودند: ما آن نعمت خداوند هستیم که خداوند با آن به بندگانش نعمت داده است. به واسطه ما در قیامت رستگار می شوند»
اتفاق دیگری که در جریان سقیفه به وقوع پیوست، این بود که این گروه فقط به غصب خلافت اکتفا نکردند بلکه اموال اهل بیت را نیز آنها گرفتند و وانمود کردند حال که اهل بیت زمامدار حکومت نیستند، قدرت بر عهده گرفتن اقتصاد جامعه را هم ندارند لذا فدک را از آنها به سرقت بردند.
ابن حجر در این خصوص می گوید:« إن أبابکر انتزع من فاطمه فدک[6]  همانا ابوبکر فدک را از حضرت فاطمه گرفت».
همین کلام را نیز ابن شبه در کتاب خود بیان می کند.[7] فدکی که ملک شخصی رسول خدا بود و بعد از نزول آیه «و آت ذا القربی حقه[اسراء/26] حضرت رسول آن را به یگانه فرزند گرامیش حضرت زهرا (سلام الله علیها)هدیه داد[8]
موارد ذکر شده بخشی از فجایعی است که به وسیله افراد سقیفه بوجود آمده است.

پی‌نوشت:
[1].کافی، کلینی، احیاء التراث، قم: ج1، ص201، کتاب الحجة، باب فضل الامام.
[2].کافی، کلینی، احیاء التراث، قم: ج1، ص201، کتاب الحجة، باب فضل الامام.
[3].الإحتجاج، طبرسی، منشورات شریف رضی، قم: ج1، ص99.
السقیفه و فدک، ابابکر جواهری: ص139
[4].صحیفه سجادیه:ص16
[5].کافی، کلینی، احیاء التراث، قم: ج1، ص207، کتاب الحجة، باب فضل الامام.
[6]. الصواعق المحرقه، ابن حجر، دارالکتب العلمیة، بیروت: ج1، ص157.
[7]. (تاریخ المدینة المنورة، ابن شبه نمیری، دارالکتب العلمیة، بیروت: ج1، ص199
[8]. (فتوح البلدان، بلاذری، دارالکتب العلمیة، بیروت: ج1، ص35.
شواهد التنزیل، حاکم کسکانی، دارالعلم، بیروت: ج1، ص444.
شرح المواقف، ایجی، دارالکتب العلمیة، بیروت: ج3، ص356.
السیرة الحلبیة، ابی الفرج نورالدین حلبی، درالکتب العلمیة، بیروت: ج3، ص487.
المبسوط، سرخسی، دارالعلم، بیروت: ج12، ص29.