پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب– یکی از دلایلی که معتقدان به (دونادون=تناسخ) می‌آورند این است که روح انسان در بدن‌های مختلف به تکامل می‌رسد و در اثر این تکامل به‌حق‌تعالی می‌رسد. بنا بر نظر اینان دونادون دو نوع است: اول دونادون نزولی برای کیفر. دوم دونادون صعودی برای پاداش. در دونادون صعودی، صعود روح به سمت فهم، درک، شعور، ارتقاء روح و نزدیک شدن به اصل و مبدأ خود می‌باشد. [تاریخ و فلسفه سرانجام، ص 142] درحالی‌که عنایت خداوند متعال اقتضا دارد که هر چیزی به کمال لایق خود برسید و کمال روح یا علمی است که درصورتی‌که انسان دانش و معلومات حقیقی را فراگیر به آن دست می‌یابد. و یا عملی است که در صورت دوری از رذایل اخلاقی و متصف شدن به فضایل و مکارم اخلاقی حاصل می‌شود. حال اگر روح مدام از بدنی به بدن دیگر در انتقال باشد هرگز به کمال نمی‌رسد بلکه دونادون نه تنها سیر تکاملی را در برندارد بلکه باعث عدم تکامل وعدم ترقی می‌شود و چون‌که انسان از گذشته و آینده خود تصویری روشن و محکم نمی‌بیند، تزلزل بر وجود او حاکم می‌گردد. [بازشناسی آیین یارسان (اهل حق)، ج 1، ص 89]   

پی‌نوشت:
طاهری، طیب، تاریخ و فلسفه سرانجام شرحی بر نحله‌های فکری و اعتقادی در کردستان فرهنگ یارسان، اقلیم کردستان عراق، موکریانی، اربیل، چاپ اول، 2009، ص 142 
رستمی، منصور، بازشناسی آیین یارسان (اهل حق)، ج 1، چاپ اول، قم، رسالت یعقوبی، 1392، ص 89