یکی از شبهاتی که پیروان وهابیت در موضوع شهادت حضرت فاطمه زهرا (علیها السّلام) وارد می‌کنند این شبهه می‌باشد که می‌گویند: «طبق روایات شیعیان، حضرت زهرا ـ رضی الله عنها ـ پس از بازگشت از مسجد و ایراد خطبه در آن جا به علی ـ رضی الله عنه ـ عتاب نمود که شما مانند جنین، در خانه نشسته‌ای و آنها حق من و تو را غصب کردند. مگر شما شیعیان معتقد نیستید که فاطمه زهرا معصوم است، آیا یک معصوم با معصوم دیگر دعوا می‌کند؟.»[1]

مرحوم علامه مجلسی در کتاب «بحار الأنوار» از این شبهه این‌گونه پاسخ داده است: «در حقیقت تندی حضرت زهرا (علیها السّلام) بدین مصلحت بوده تا کارهای زشت غاصبان حکومت را مجسّم کرده و به دیگران بفهماند که غاصبان، چه ستم‌هایی رواداشته‌اند. در بسیاری از موارد هنگامی که انسان می‌خواهد عظمت مطلبی را به کسی بفهماند، او را مورد خطاب و عتاب قرار می‌دهد، در حالی که مقصودش تندی به وی نیست. این رویه در گفتگوها مرسوم بوده، مانند حاکمی که چون مشاهده می‌کند برخی مردم، کار خلافی مرتکب شده‌اند برای این که قبح کار خلاف آنان را بفهماند، برخی کارگذارانش را مورد عتاب قرار می‌دهد، در حالی که می‌داند آنها در این موضوع تقصیری نداشته‌اند، ولی می‌خواهد با این خطاب و عتاب، اهمیت و عظمت کار زشت آن گروه از مردم را بیان نماید... حضرت زهرا (علیها السّلام) نیز می‌خواست بدین شکل عظمت ستم وارده بر همسرش را منعکس نماید... تا به مردم آن زمان و آیندگان بفهماند که چه ستم‌هایی بر اهل‌بیت (علیهم السّلام) وارد شده است.»[2] بنابراین هیچ‌گونه دعوایی در کار نبوده؛ ثانیا: اگر عتاب و خطابی هم بوده به معنای اوج هیجانات دخت گرامی پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) از ستم‌های وارده بر خود و همسر گرامی اوست تا با این بیان، همین مطالب در تاریخ ثبت گردد.

پی‌نوشت:

[1]. «فلمّا استقرّت بها الدّار، قالت لأمیر المؤمنین (علیها السّلام) یا ابن أبی طالب علیک السّلام! اشتملت شملة الجنین، وقعدت حجرة الظّنین... .» الاحتجاج، طبرسی، دار النعمان للطباعة و النشر، نجف الأشرف، ج 1، ص 145.
[2]. «... أنّ هذه الکلمات صدرت منها (علیها السّلام) لبعض المصالح، و لم تکن واقعا منکرة لما فعله، بل کانت راضیة، و إنّما کان غرضها أن یتبیّن للنّاس قبح أعمالهم و شناعة أفعالهم، و أنّ سکوته لیس لرضاه بما أتوا به. و مثل هذا کثیرا ما یقع فی العادات و المحاورات، کما أنّ ملکا یعاتب بعض خواصّه فی أمر بعض الرّعایا، مع عمله ببراءته من جنایتهم، لیظهر لهم عظم جرمهم، و أنّه ممّا استوجب به أخصّ النّاس بالملک منه المعاتبة.» بحار الأنوار، محمد باقر مجلسی، مؤسسة الوفاء، بیروت، ج 29، ص 234.