پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در عصر هخامنشیان، شاهنشاه، صاحب اختیار "مطلق" مرگ و زندگی مردم شمرده می‌شد. در این راستا، هفت قاضی وجود داشتند که مادام العُمر و تا وقتی که مورد خشم پادشاه قرار نمی‌گرفتند در آن منصب باقی می‌ماندند.[1]

حیات سیستم قضایی هخامنشی در گرو جلب و حفظ رضایت تاج و تخت شاه بود. از سویی برخوردِ دربار با قاضیان متخلف بسیار سخت و سنگین بود. چنانکه یک قاضیِ شاهی را به جرم دریافت رشوه (احتمالاً رشوه‌ای که موجب تضعیف پایه‌های حکومت می‌شد) پوست کندند و با پوستش زیرانداز ساختند. اکنون جا دارد از هم‌وطنانی که حاکمیت هخامنشی را به عنوان یک سیستم آرمانی قبول دارند بپرسیم: فرض کنیم امروز حکومتی روی کار باشد که حاکم و قاضیانِ آن، مالک مطلق جان ما (و شما) باشند و هرگونه اقدام علیه حکومت را با حکم اعدام پاسخ دهند. آنگونه که در دوران آرمانی هخامنشی، معترضین و اغتشاشگران، به شدت سرکوب می‌شدند (بنگرید) آیا حاضرید به ستایش و تقدیر از این حکومت بپردازید؟

پی‌نوشت:

[1]. والتر هینتس، داریوش و ایرانیان، ترجمه پرویز رجبی، تهران: نشر ماهی، 1391، ص 313.