صحابه پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)، تابعین و تمامی علمای اهل‌سنت اعم از فقها و محدثین، حضرت علی (علیه السّلام) را پس از عثمان، از بقیه صحابه افضل می‌دانند و معتقد به خلافت آن امیرالمؤمنین علی (علیه السّلام) بعد از عثمان هستند، اما ابن‌تیمیه حرّانی حنبلی سرکرده وهابیت در خلافت آن حضرت تشکیک کرده و آن را انکار می‌کند. فضائل آن حضرت را نمی‌پذیرد و ایشان را به دنیا طلبی و ریختن خون مسلمانان متهم می‌کند. آیا ابن‌تیمیه سنی است؟ و از سلف تبعیت می‌کند؟ ابن‌تیمیه به تبعیت از سیاست ظالمانه امویان، به عیب‌جویی و تنقیص اهل‌بیت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) پرداخته است، اما بدون تردید این سیاست ظالمانه باعث بزرگی و بالا رفتن مقام اهل‌بیت (علیهم السّلام) خواهد شد.

فرزند عامر بن عبدالله بن زبیر نسبت به حضرت علی (علیه السّلام) بی ادبی نمود و از آن حضرت بدگویی کرد. پدرش او را نصیحت کرد و گفت: ای فرزندم! تو را از عیب‌جویی و تنقیص حضرت علی (علیه السّلام) بر حذر می‌دارم و توصیه می‌کنم از این کار زشت دست برداری، زیرا امویان 60 سال تمام، همت و تلاش خود را در تنقیص حضرت علی (علیه السّلام) به کار بستند، اما خداوند هر روز بر مقام و منزلت ایشان افزود.[1] شیعیان نیز با استناد به قول خداوند متعال: «فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَكُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَكُمْ وَأَنْفُسَنَا وَأَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ [آل عمران/61] پس هر كه در اين باره پس از دانشى كه تو را حاصل آمده با تو محاجه كند بگو بياييد پسرانمان و پسرانتان و زنانمان و زنانتان و ما خويشان نزديك و شما خويشان نزديك خود را فرا خوانيم سپس مباهله كنيم و لعنت‏ خدا را بر دروغگويان قرار دهيم» و ده‌ها آیه و روایت صحیح، از جمله حدیث صحیح و مشهور طیر[2]، حضرت علی (علیه السّلام) را بدون تردید از تمامی صحابه حتی خلفا، برتر و افضل دانسته و آن حضرت را خلیفه و جانشین بلافصل رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌دانند.

پی‌نوشت:

[1]. «یا بنی! إیّاک و ذکر علیّ، فإنّ بنی أمیة تنقّصته ستّین عاما فما زاده الله إلّا رفعة.» المحاسن و المساوئ، بیهقی، دار صادر، بیروت، ج 1، ص 25.
[2]. «اللهم ایتنی بأحبّ الخلق إلیک.» فضائل الصحابة، احمد بن حنبل، دار ابن‌الجوزی، عربستان، ج 2، ص 692 ـ 693.