پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از جمله احکامی که پیشوایان فرقه‌ی بهائیت از اسلام اقتباس کرده‌اند، مسئله‌ی وجوب حج است. حسینعلی نوری در مورد این عبادت که تنها بر مردان واجب بوده و با زیارت خانه‌ی علی‌محمد باب در شیراز یا منزل او در بغداد تحقق می‌یابد، گفته است: «قَد حَکَمَ الله لِمَن استطاعَ مِنکُم حَجَّ البَیت دونَ النّساء عَفَا الله عَنهُنَّ [1]؛ به تحقیق که خدا بر هرکسی از شما که استطاعت داشته باشد، حکم به حج خانه‌ی او کرده است؛ غیر از زن‌ها که ایشان را معاف داشته است».
اما جالب است بدانیم در این حکم وجوبی بر بهائیان (جدای از آشکارسازی حسّ خودپرستی پیشوایان بهائی)، نکته‌ی جالبی با عنوان «شرط قبولی حج» در بهائیت، به چشم می‌خورد. چرا که حسینعلی نوری شرط قبولی حج و بخشش گناهان بهائیان را شنیدن صدای خدا می‌داند: «ان وجد رائِحَةَ الله و سَمعَ ندائَهُ یُوقِن فی نَفسهِ بان الله کفر عَنهُ سیئاتِه... و ان ما وجد رائحةَ الله العَزیزِ القَدیر یکرر العَمل فی هذا الیَوم فی یَوم آخر إلی أن یَجدَ و یَسمَع [2]؛ اگر صدای خدا را شنید یقین کند که خداوند گناهان او را پوشانده است و اگر رائحه خدا را نیافت باید اعمال حج را آن‌قدر تکرار کند تا صدای خدا را بشنود»!
ملاحظه نمودیم که پیشوای بهائیان در اقتباس این حکم اسلامی، با نادیده گرفتن روح حقیقی حج (که برای شناخت توحید و زدودن هرگونه شرک از معارف توحیدی است)؛ خدایی به پیروان خود معرفی می‌کند که دهان دارد، صحبت می‌کند و در ایام حج می‌توان صدای او را شنید!
اما ممکن است مبلّغان بهائی، برای معقول جلوه دادن این ادعای پیامبرخوانده‌ی خود، به توجیه‌سازی و تأویل ظاهر گفتار او متوسل شوند. لذا در پاسخ لازم است بدانیم که اساساً تأویل در بهائیت، ممنوع است؛ همچنان که مدعی پیامبری این فرقه گفته است: «إنَّ الَّذی یأَوّلُ ما نُزِّلُ مِن سَماء الوَحی و یخرُجُه عَن الظاهر إنَّه مِمَّن حرَّفَ کلمةالله و کانَ مِنَ الأخسَرِینَ فِی کِتابٍ مُبین [3]؛ به درستی کسی که تأویل کند آن‌چه نازل شده از جانب آسمان وحی، و خارج کند از معنای ظاهر آن؛ به درستی که او تحریف کرده کلام خدا را و از زیان‌کاران خواهد بود».

پی‌نوشت:
[1]. حسینعلی نوری، اقدس، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 28.
[2]. عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 134 بدیع، ص 70.
[3]. حسینعلی نوری، اقدس، نسخه الکترونیکی، ص 102.