پایگاه جامع فرق، ادیان ومذاهب_ اگر انسان کسی را به دستور خداوند یا به دلیل اینکه خدا آن‌ها را دوست دارد دوست داشته باشد محبت او «حب الله» است. چنین محبتی مسلماً موجب شرک و خروج از دین نیست حتی خود ابن تیمیه نیز«حب الله» را از خصوصیات اهل توحید ذکر می‌کند و بین حب الله و حب مع الله فرق می‌گذارد.[1]

با ابن حال «ابن تیمیه» توجه نمی‌کند که محبت شیعیان و دیگر مسلمانان به پیامبرگرامی اسلام و اهل بیت«حب الله» است نه «حب مع الله». اگر خداوند دستور بدهد فلانی را دوست داشته باشید و ما به خاطر دستور خداوند او را دوست داشته باشیم این محبت درعرض محبت خداوند نیست بلکه در طول محبت خداوند است. آنچه که مشکل دارد حب مع الله است که در عرض محبت خداوند قرار می‌گیرد . عشق و علاقه وافر شیعیان به اهل بیت به دلیل جایگاه اهل بیت نزد خداوند و دوستی خداوند با آن‌ها و دستور الهی درباره محبت ایشان است، واقعیتی که متاسفانه نه ابن تیمیه و نه وهابیان آن را درک نمی‌کنند.[2]

پی‌نوشت:
[1]. احمد بن عبد الحلیم ابن تیمیه، مجموع الفتاوی، ج10، ص465،«والفرق ثابت  بین الحب الله والحب مع الله فاهل التوحید والاخلاص یحبون غیرالله والمشرکون یحبون غیرالله مع الله»
[2]. دکتر سید مهدی علیزاده موسوی، مبانی اعتقادی وهابیت در بوته نقد، نشر مشعر، ایران، قم، چاپ اول 1394ش، ص223