خوارج عقيده داشتند: كسى كه گناه كبيره انجام دهد، كافر و از اسلام خارج شده است، مگر توبه كند و دوباره مسلمان گردد.

حضرت علی (علیه السلام) برای افشاء گمراهی خوارج، سنت پیامبر(صلی الله علیه و آله) را حجت قرار دادند و فرمودند:  پس اگر چنين مى‌‏پنداريد كه من خطا كرده و گمراه شدم، پس چرا همه امّت محمّد (صلّى اللّه عليه و آله و سلّم) را به گمراهى من گمراه مى‌‏دانيد؟ در حالى كه شما مى‌‏دانيد، همانا رسول خدا زناكارى را كه همسر داشت‏ سنگسار كرد، سپس بر او نماز گزارد، و ميراثش را به خانواده‏‌اش سپرد، و قاتل را كشت و ميراث او را به خانواده‌‏اش بازگرداند، دست دزد را بريد و زناكارى را كه همسر نداشت تازيانه زد، و سهم آنان را از غنائم مى‌‏داد تا با زنان مسلمان ازدواج كنند.
پس پيامبر اکرم آن‌ها را براى گناهانشان كيفر مى‏‌داد، و حدود الهى را بر آنان جارى مى‌‏ساخت، امّا سهم اسلامى آن‌ها را از بين نمى‌‏برد، و نام آن‌ها را از دفتر مسلمين خارج نمی‌‏ساخت.پس با انجام گناهان كبيره كافر نشدند شما خوارج، بدترين مردم و آلت دست شيطان، و عامل گمراهى اين و آن مى‏‌باشيد.[1]

نتیجه: پس نبی مکرم اسلام با مرتکبان گناه کبیره همانند مومنان رفتار می‌کردند، و به صادق و کاذب بودن  و  قلوب آن‌ها  کاری نداشت و آن‌ها را کافر نمی‌دانستند.

پی‌نوشت:
[1]. شريف الرضي، محمد بن حسين‏، نهج البلاغة / ترجمه دشتى، نشر مشهور،قم،خطبه 127، ص241« فَأَخَذَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ ص بِذُنُوبِهِمْ وَ أَقَامَ حَقَّ اللَّهِ فِيهِمْ وَ لَمْ يَمْنَعْهُمْ سَهْمَهُمْ مِنَ الْإِسْلَامِ وَ لَمْ يُخْرِجْ أَسْمَاءَهُمْ مِنْ بَيْنِ أَهْلِه‏»