پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از ادعاهای فرقه‌های صوفیه مدعی تشیع، درباره منشأ تصوف است که می‌گویند، تصوف از قرآن و روایات معصومین (علیهم السلام) اقتباس شده است و از هرگونه ناخالصی به دور است. درنتیجه باطن اسلام به خاطر اقتباس از قرآن و روایات معصومین (علیهم السلام) نزد آن‌ها است. در حالی برخی بزرگان این فرقه مدعی این مطلبند که با توجه به گسترش تحقیق درباره تصوف و در دسترس بودن اطلاعات محققان اسلامی و غیر اسلامی، برخی از بزرگان صوفیه و از جمله محققین آن‌ها لب به اعتراف گشوده و از ناخالصی و اقتباس صوفیه از فرقه‌ها و مذاهب غیر اسلامی سخن به میان آورده‌اند. سلطان حسین تابنده (رضاعلیشاه) درباره منشأ صوفیه در رساله رفع شبهات می‌نویسد: «تصوف در اسلام از افعال و احوال پیغمبر خدا و آیات و اخبار معصومین (علیهم السلام) ظهور یافته و بزرگان تصوف هیچ ادعایی از خود ندارند، آنچه دارند از مصباح نبوت و مشکاة ولایت از معادن علم و حکمت با آداب صوری از بعض مذاهب دینی یا فلسفی دیگر اقتباس شده است. [رساله رفع شبهات، ص 10] یا محقق صوفی دکتر غنی می‌گوید: «شباهت بین عرفان هندی و عرفان اسلامی(تصوف) محل تردید نیست.» [ارزش میراث صوفیه، ص 18] با این تفاصیل تصوف را نباید فرقه‌ای اصیل و خالص از دین اسلام دانست، زیرا اعتراف سلطان حسین تابنده و مطلب دکتر غنی درباره وجود آداب مذاهب دیگر در تصوف بیان کننده وجود بدعت و ناخالصی در این مسلک است.

پی‌نوشت:
تابنده، سلطان حسین (رضا علیشاه)، رساله رفع شبهات، چاپ سوم، 1359، انتشارات دیبا، ص 10
زرین‌کوب، عبدالحسین، ارزش میراث صوفیه، امیرکبیر، تهران، 1390، ص 18