پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب- روایات فراوان و متواتری از معصومین (علیهم السلام) رسیده که بر وجوب تمسک به دین و استمرار آن تا لحظه مرگ دلالت دارد و حلال حضرت محمد(صلی الله علیه و آله) را تا قیامت حلال و حرام او تا روز قیامت حرام اعلام است. «عَنْ زُرَارَةَ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ عَنِ الْحَلَالِ وَ الْحَرَامِ فَقَالَ حَلَالُ مُحَمَّدٍ حَلَالٌ أَبَداً إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ وَ حَرَامُهُ حَرَامٌ أَبَداً إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ لَا يَكُونُ غَيْرُهُ وَ لَا يَجِي‏ءُ غَيْرُهُ وَ قَالَ قَالَ عَلِيٌّ مَا أَحَدٌ ابْتَدَعَ بِدْعَةً إِلَّا تَرَكَ بِهَا سُنَّة.[اصول كافی، ترجمه مصطفوى، اسلامیه، تهران، ج‏1، ص 75] زرارة می‌گويد از امام صادق (علیه السلام) راجع به حلال و حرام پرسيدم. ایشان فرمودند: حلال محمد هميشه تا روز قيامت حلال‌ست و حرامش هميشه تا روز قيامت حرام، غير حكم او حكمى نيست و جز او پيغمبرى نيايد و على (علیه السلام) فرمود هيچ كس بدعتى ننهاد جز آنكه به سبب آن سنتى را ترك كرد.» روایات و احادیث یاد شده با وجود فراوانی، عموماً و خصوصاً بر این معنا تصریح دارند و اهل دقت هیچ‌گونه تردیدی در آنها نمی‌یابند. بنابراین سستی ادعای صوفیه مبنی بر اسقاط تکلیف شرعی از مکلفین بی‌اساس است.

پی‌نوشت:
کلینی، اصول كافی، ترجمه مصطفوى، اسلامیه، تهران، ج ‏1، ص 75