پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب- در زمانی که مسلمانان مسجد را بعنوان مرکز فعالیت‌های مذهبی و اجتماعی خود برمی‌گزیدند، صوفیان از این امر سر باز زده و خانقاه را به جای مسجد انتخاب کرده و فعالیت‌های عبادی و اجتماعی خود را در آن محل انجام می‌دادند. جایگاه خانقاه در صوفیه آنقدر مهم جلوه داده شد که این مکان بعنوان محفلی برادرانه برای صوفیان به شمار آمد. از این رو درباره خانقاه گفته شده: «وجود خانقاه‌ها و ارتباط آنها با مشایخ، نوعی خویشاوندی و برادری بین صوفیان پدید می‌آورد؛ چنانکه حدود و ثغور در قلمرو حیات صوفی از بین می‌رفت و از سمرقند تا فارس و از سند تا اسکندریه، هر جا صوفی می‌رفت خانقاه را سرای خویش می‌یافت.»[ارزش میراث صوفیه، ص 79]
صوفیه با تغییر محل عبادت خود از مسجد به خانقاه، در حقیقت راه خود را از دین و شریعت محمدی (صلی الله علیه و آله) که با محوریت مسجد به حیات خود ادامه می‌دهد، جدا کرده و کم‌کم همانند تافته‌ای جدا بافته از آموزه‌های اسلامی دور شدند و همین امر موجب شد تا به مرور زمان بر انحراف صوفیان مسلمان افزوده شود.
پی‌نوشت:
زرین‌کوب عبدالحسین، ارزش میراث صوفیه، تهران، 1362، ص 79