پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ نورعلی الهی بنیان‌گذار جریان مکتب در فرقه اهل حق از لحاظ شخصیتی دو دوره متضاد با هم داشته است. یکی شخصیتی صوفی‌منش و گوشه‌گیر که به ریاضت‌های مختلف مشغول بود و دیگری ورود به مسائل اجتماعی و کنار گذاشتن ریاضت‌های چندساله، که در این مجال به بررسی دوره اول زندگی او خواهیم پرداخت.
بنابر ادعای نورعلی الهی، او از 9 سالگی وارد گَود ریاضت شده است، [آثار الحق، ج 1، گفتار 1855، ص 591] این مقطع دوازده سال طول کشیده است وی در این مدت هیچ‌گاه از ریاضت‌خانه خارج نشد مگر به‌ ضرورت و جز با تعدادی درویش با کسی دیگر معاشرت نداشته است. [آثار الحق، گفتار 1873، صص 601- 600] نورعلی الهی در هنگام وفات پدرش در سال 1298 شمسی 24 سال داشت، او دو سال بعد از مرگ پدر یعنی در سال 1300 شمسی در سن 26 سالگی به همراه تعدادی از دراویش به تهران می‌آید، عمامه سفید می‌گذارد و گیسوان را بلند کرده، شروع به ریاضت می‌کند، [آثار الحق، گفتار 1894، ص 612] وی یک سال در تهران می‌ماند [آثارالحق، گفتار 1895، صص 613- 612] سپس به کرمانشاه بازگشته و تا سال 1308 شمسی به برنامه‌های خود ادامه می‌دهد. او بارها به زیارت قبر سلطان اسحاق می‌رود. [آثار الحق، ج 1، گفتارهای: 1903، 1908، 1911] حال این سوال مطرح می‌گردد که اگر روش سلوکی نورعلی الهی مبنای درستی داشت، چرا فقط 12 سال آن را ادامه داد؟ آیا چنین رفتارهای از بزرگان فرقه اهل حق دلالت بر عوام فریبی و تناقض گوئی در اعمال و رفتار آنها نمی‌کند؟

پی‌نوشت:
الهی، نورعلی، آثار الحق، ج 1، چاپ چهارم، تهران، جیحون، 1373، ص 591 و 600 و 601 و 612 و 613 و 618و623و625