یکی از مسائل و موضوعات اختلافی میان مسلمانان و وهابیان، مسأله «سوگواری و عزاداری» است. وهابیان هر چند با استناد به گریه پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در مرگ فرزندش ابراهیم[1]، اصل گریه کردن بر اموات و اشک ریختن در غم فراق عزیزان را پذیرفته‌اند؛ اما برگزاری مراسم عزاداری و سوگواری را بدعت می‌دانند از باب نمونه ابن‌تیمیه حزن و ناراحتی، به سر و صورت زدن، گریه کردن کردن و مرثیه خوانی در ایام شهادت امام حسین (علیه السّلام) را نه تنها مستحب و واجب نمی‌داند، بلکه آن را از بدعت‌های شیعیان در مقابله با بدعت‌های امویان و شادی کردن آنان در چنین ایامی می‌داند.[2]

این در حالی است که ابن‌ کثیر دمشقی با اشاره به گریه و عزاداری مردم در مرگ ابن‌تیمیه می‌نویسد: صدای گریه و ناله مردم در مرگ ابن‌تیمیه بلند بود. اهالی روستاهای اطراف خود را به دمشق رسانده بودند و در تشییع جنازه ابن‌تیمیه حاضر شده بودند. مردم شهر مغازه‌ها را به خاطر حضور در تشییع جنازه ابن‌تیمیه بسته بودند. به خاطر کثرت و ازدحام تشییع کنندگان، نزدیک غروب موفق‎به دفن جنازه ابن‌تیمیه شدند. مردم در مرگ ابن‌تیمیه و تشییع جنازه او ناله‌ها و گریه‌های زیادی سر دادند.[3]

البته بسیاری از مطالب ابن‌ کثیر دمشقی سلفی در توصیف مراسم تشییع جنازه ابن‌تیمیه غلو و مبالغه است؛ ولی نقل این مطالب نشان دهنده سیره و روش مسلمانان در عزاداری و ناله و جزع و فزع می‌باشد و مخالفت با آن، مخالفت با مسلمات مسلمانان است.

پی‌نوشت:

[1]. «عن أنس بن مالک قال: دخلنا مع رسول الله (صلی الله علیه و آله) علی أبی سیف القین و کان ظئرا لإبراهیم (علیه السّلام) فأخذ رسول الله (صلی الله علیه و آله) ابراهیم، فقبّله و شمّه، ثمّ دخلنا علیه بعد ذلک ... .» صحیح بخاری، بخاری، دارالمعرفة، بیروت، ج 1، ص 226.
[2]. و صار الشیطان بسبب قتل الحسین یحدث للناس بدعتین، بدعة الحزن و النوح یوم عاشوراء من اللطم و الصراخ و البکاء و العطش و إنشاد المراثی... فإنّ هذا لیس واجبا و لا مستحبا باتفاق المسلمین، بل، إحداث الجزع و النیاحة للمصائب القدیمة من أعظم ما حرّمه الله و رسوله.» منهاج السنة النبویة، ابن تیمیه حنبلی، مؤسسة الریان، بیروت، ج 3، ص 174 ـ 175.
[3]. «حضر جمع کثیر إلی القلعة...، اجتمع الخلق بالقلعة و الطریق إلی جامع و امتلأ الجامع أیضا و صحنه و الکلاسة و باب البرید و باب الساعات إلی باب اللبادین و الغوارة و حضرت الجنازة فی الساعة الرابعة من النهار أو نحو ذلک و وضعت فی الجامع و الجند قد أحاطوا بها یحفظونها من الناس من شدة الزحام... .» البدایة و النهایة، ابن کثیر دمشقی سلفی، دار الکتب العلمیة، بیروت، ج 14، ص 141 ـ 142.