پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ برخی مجالس عبادی صوفیه همچون مجلس ذکر و سماع علی‌رغم نام معنوی، هیچ‌گونه شباهتی به جلسات عبادی مسلمانان ندارد. زیرا در برخی موارد مرید با انجام حرکات نامتعارفی همچون سر تکان دادن و دست‌افشانی و حرکات ناموزون دچار وجد و شوریدگی و حالت جنون خاصی می‌شود که به خود و دیگران صدمات شدیدی وارد می‌کند. چنانچه فیض کاشانی می‌گوید: «بعضی از ایشان (صوفیان) در آن حال بی‌حالی دیوانه می‌شوند مانند عاشقان، و خود را می‌اندازند میان دیگران مانند دیوانگان، یکی را به دست چپ می‌زند و یکی را به دست راست، با شانه و دست می‌شکند دماغی را خورد می‌نماید و با تمام وجودش پهلوی دیگری را.» [بشارة الشیعه، ص 144] این وجد و شور نه‌تنها باعث صدمات به صوفیان شده بلکه منجر به مرگ آن‌ها نیز می‌شود کما اینکه در مورد احمد نوری از صوفیان هم‌طراز جنید بغدادی گفته‌شده که: «براثر شنیدن شعری چنان دچار حالت وجد و شوریدگی شد که از شب تا صبح دیوانه‌وار به این‌سو و آن‌سو می‌دوید و در نیزاری جست‌وخیز می‌کرد و درحالی‌که خون از پاهای او می‌ریخت، شعر را تکرار می‌کرد» [اللمع فی التصوف، ص 363] که همین شوریدگی او بود که منجر به زخمی شدن و خون‌ریزی او شد و بعد از سه روز مُرد. حال باید گفت این جلسات صوفیانه با کدام‌یک از اصول عبادی مسلمانان سازگاری دارد تا بتوان آن را پذیرفت!؟ جلساتی که نظیر آن در سیره هیچ‌یک از بزرگان و علما اسلامی دیده نشده است.

پی‌نوشت:
بشارة الشیعه، نرم افزار مجموعه آثار فیض، مرکز کامپیوتر اسلامی (نور)، نسخه خطی، ص 144
ابونصر سراج طوسی، اللمع فی التصوف، به تصحیح رینولد آلن نیکلسون، ترجمه مهدی محبتی، تهران، انتشارات اساطیر، چاپ دوم، 1388، ص 363