دشمنان مکتب تشیع با ترویج این شبهه که گریه و عزاداری از رسومات جاهلیت است، سعی دارند عزاداری برای امام حسین (علیه‌السلام) را رسمی جاهلی قلمداد کنند و چنین القا کنند که اهل بیت عزاداری نمی‌کردند. این در حالی است که امام صادق (علیه‌السلام) نه‌تنها عزاداری کرده و در عزای جدش گریه می‌کرد، بلکه دیگران را نیز توصیه به عزاداری و گریه می‌کرد. زید شحام نقل می‌کند که من و گروهی از کوفیان در حضور امام جعفر صادق (علیه‌السلام) نشسته بودیم که جعفر بن عفان به مجلس وارد شد. امام صادق (علیه‌السلام) به او احترام کرد و وی را نزدیک خود نشاند، سپس فرمود: ای جعفر! به من خبر رسیده است که تو در رابطه با امام حسین (علیه‌السلام) خوب شعر می‌گویی! جعفر عفان عرض کرد: بله آقاجان! فدایتان شوم. سپس امام فرمود: پس شعر بگو! وقتی وی شعر گفت، امام صادق (علیه‌السلام) و همه کسانی‌که در مجلس بودند، گریستند. امام چنان گریست که اشک‌هایش به گونه‌های صورت و ریش مبارکش فرو ریخت و افرادی هم که حضور داشتند، گریان شدند. سپس حضرت صادق (علیه‌السلام) فرمود: ای جعفر! هم‌اکنون بهشت بر تو واجب شد. هر کس که در مصیبت امام حسین (علیه‌السلام) بگرید یا بگریاند، بهشت بر او واجب است و خداوند او را بیامرزد.[رجال کشی، ج1، ص289]

پی‌نوشت:

طوسی، رجال الکشی، انتشارات مرکز تحقیقات و مطالعات دانشکده الهیات و معارف اسلامی، دانشگاه مشهد، 1348ش، ج1، ص289