عزاداری برای درگذشتگان و در سوگ عزیزان نشستن، جزوی از فرهنگ و هویتِ مردمان ایرانی در طول تاریخ است. برای نمونه در اسناد تاریخی پیرامونِ عزای مردم بخارا در سوگ سیاوش (پسر کِی‌کاووس، شاه اسطوره‌ایِ ایران باستان) می‌خوانیم: «اهل بخارا را بر کشتن سیاوش سرودهای عجیب است و مطربان، آن سرودها را کین سیاوش گویند. مردمان بخارا را در کشتن سیاوش نوحه‌هاست، چنانکه در همه ولایت‌ها معروف است و مطربان آن را سرود ساخته‌اند و می‌گریند و قوالان آن را گریستن مغان خوانند و این سخن زیادت از 3000 سال است.»​ [نـرشخی، تاریخ بخارا، ص 23-24]
پس از ورود اسلام به ایران، با استقرارِ حبّ آل محمد در دل‌های مردم، عزای حسین (علیه السلام) در گستره‌ای وسیع مرسوم شد و این امر، امروزه یکی از نمادهای هویتی ملت ایران است.

پی‌نوشت:

ابی‌بکر نَرشَخی، تاريخ بخارا، تهران: نشر توس، 1363، ص 23-24.