پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ خداوند متعال در قرآن، اسلام را بهترین دین معرفی کرده، لذا همه انسان‌ها موظف به قبول دین اسلام و انجام اعمال و احکام آن هستند. در زمان ائمه‌ی معصومین (علیهم‌السلام)، عده‌ای از صوفیان، اعمالی غیرشرعی و بدعت‌گونه انجام می‌دادند، که اهل‌بیت (علیهم‌السلام) علاوه بر مبارزه با اعمال و عقاید نادرست این افراد، از کسانی که به آنان تمایل و گرایش نشان دهد نیز اعلام بیزاری کردند. امام صادق (علیه‌السلام) در این رابطه فرمودند: «سَیَکُونُ أَقْوَامٌ یَدَّعُونَ حُبَّنَا وَ یَمِیلُونَ إِلَیْهِمْ وَ یَتَشَبَّهُونَ بِهِمْ وَ یُلَقِّبُونَ أَنْفُسَهُمْ وَ یُأَوِّلُونَ أَقْوَالَهُمْ أَلَا فَمَنْ مَالَ إِلَیْهِمْ فَلَیْسَ مِنَّا وَ إِنَّا مِنْهُمْ بِرَاءٌ‏[مستدرک الوسائل، ج12، ص323] افرادی می‌آیند که ادعای دوستی ما را می‌کنند ولی به صوفیه نیز تمایل نشان می‌دهند و خود را به ایشان شبیه می‌کنند و لقب آنان را بر خود می‌گذارند و سخنانشان را تاویل و توجیه می‌کنند، آگاه باشید پس هر کس به ایشان گرایش داشته باشد پس او از ما نیست و ما از او بیزاریم.» بسیار واضح است که مراد امام صادق (علیه‌السلام) صوفیانی هستند که به ظاهر شیعه بوده و ادعای محبت اهل‌بیت (علیهم‌السلام) می‌کنند ولی لقب صوفی بر خود می‌گذارند که این افراد مورد بیزاری اهل‌بیت (علیهم‌السلام) قرار گرفته‌اند.

پی‌نوشت:
نوری، حسین بن محمدتقی، مستدرک الوسائل، بیروت(لبنان)، نشر مؤسسه آل البیت (علیهم‌السلام)، 1408 ه.ق، ج12، ص323.