پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از واجباتی که هم در قرآن و هم در روایات، نسبت به آن تأکید فراوان شده، امر به معروف و نهی از منکر است که بر هر مسلمانی این فریضه الهی واجب است. چنان‌چه خداوند متعال در قرآن، مؤمنین را سفارش به انجام آن کرده و می‌فرماید: «وَ لْتَکُنْ مِنْکُمْ أُمَّةٌ یَدْعُونَ إِلَی الْخَیْرِ وَ یَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ یَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَر[آل عمران/104] باید از میان شما، جمعی دعوت به نیکی و امر به معروف و نهی از منکر کنند.»
اما فرقه‌ی صوفیه که ادعای مسلمانی و تشیع دارد نه‌تنها نسبت به این فریضه‌ی الهی سهل‌انگاری کرده، بلکه از طرف سران آنان، این امر مهم نادیده گرفته شده است، به‌گونه‌ای که برای حفظ منافع خود، آن را از خود دور و حتی به طرفداران خود سفارش به ترک آن کرده‌اند. چنان‌چه از بایزید درباره‌ی امر به معروف و نهی از منکر پرسیدند؟ گفت: «در ولایتی باشید که در آن امر به معروف و نهی از منکر نباشد که هر دو در ولایت حق است، در حضرت وحدت نه امر به معروف است و نه نهی از منکر باشد.»[ تذکرۀ الاولیا، ج 1، ص 141] اگر منظور از این سخن بایزید ولایت و سرزمین ظاهری باشد، کسی حق انتخاب دینی غیر اسلام ندارد و اگر ولایت باطنی و معنوی باشد به جز خداوند متعال و اهل‌بیت معصومین(علیهم‌السلام) کسی بر ما حقی ندارد.

پی‌نوشت:
تذکرۀ الاولیا، عطار نیشابوری، انتشارات صفی علیشاه، تهران، 1375 ش.