پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ با توجه به لطافت‌هایی که خدای متعال در وجود زن نهاده، دین مبین اسلام با هدف حفظ شخصیت زن و برای حفظ گوهر او از آسیب‌ها، حضور زن در اجتماع را در صدف حجاب لازم و ارزشمند می‌داند. از این‌رو نمی‌توان حتی برای رسیدن به هدف‌ها و آرمان‌ها، از وجود زن سوءاستفاده کرد. اما گویا چنین دیدگاهی در بهائیت وجود نداشته و پیشوایان بهائی معتقدند که هدف، وسیله را توجیه می‌کند. از این‌رو پیشوایان بهائی، با اتخاذ رویکردی متناقض نسبت به زن، شخصیت او را به بازی گرفته‌اند. آن‌ها از یک‌سو به عنوان مدافع حقوق زن‌ها، حجاب اسلامی را عامل توهین به شخصیت زن و مانعی برای پیشرفت او معرفی می‌کنند [ر.ک: رساله امر و خلق، ص 341]؛ و از سویی دیگر، شایستگی زن‌ها را برای حضور در بالاترین مرکز تصمیم‌گیری خود (بیت العدل) منکر می‌شوند.[ر.ک: گنجینه حدود و احکام، ص 219]
آری؛ ناگفته روشن است که تشکیلات ضددینی بهائیت، در تلاش است تا تنها از جذابیت‌های زن، در پیشبرد اهداف خود استفاده کند. همچنان که پیشوایان بهائی با سوءاستفاده از تأثیرگذاری لطافت زن، حکم می‌دهند: «ای أمة الله (زن بهائی) جمیع اوقات را صرف تبلیغ کن».[مکاتیب، ج 6، ص 104]

پی‌نوشت:
فاضل مازندرانی، رساله امر و خلق، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، چاپ دوم، 122 بدیع، ص 341.
عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 134 بدیع، ص 219.
عباس افندی، مکاتیب، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 133 بدیع، ج 6، ص 104.