وهابیان با این باور که توسل به انبیا و اولیا جایز نیست، همه مسلمانان را مشرک خطاب می‌کنند.[شرح كشف الشبهات، ص61] در حالی‌که قرآن ما را به توسل امر کرده است: «ولو أنّهم إذ ظلموا أنفسهم جَاؤُكَ فاستغفروا الله واستغفر لهم الرّسول لوجدوا الله توّاباً رحيماً.[نساء/64] و اگر آنان هنگامی‌كه بر خود ستم كردند، پيش تو می‌آمدند و از خدا آمرزش می‌خواستند و پيامبر برای آنان آمرزش می‌خواست، قطعاً خدا را توبه‏‌پذير مهربان می‌يافتند.»
وهابیان این آیه را مقید به زمان حضور پیامبر اکرم کرده و می‌گویند توسل، فقط در زمان حیات پیامبر جایز است؛ به آنان می‌گوییم: حال که شما توسل به پیامبر در زمان حیات را پذیرفتید، باید توسل در زمان ممات را نیز جایز بدانید؛ زيرا انبيا و اوليا و در رأس آنان رسول خدا، برای هميشه زنده‏‌اند. قرآن کریم شهدا را زنده معرفی کرده و می‌فرماید: «ولاَتَقُولُوا لِمَن يُقْتَلُ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْواتٌ بَلْ أَحْيَآءٌ وَ لَـَكِن لآتَشْعُرُون.[بقره/154] و به آن‌ها كه در راه خدا كشته می‌شوند، مرده نگوييد! بلكه آنان زنده‌اند ولی شما نمی‌فهميد.» و وقتی شهدا زنده‌اند، به‌طور قطع پیامبر اکرم (‏صلی الله عليه و آله) نیز زنده و ناظر به اعمال مردم است.[توحید در قرآن، ص597]
گویا خطاب خداوند در انتهای آیه به وهابیت است، زیرا خداوند فرمود: «ولکن لا تشعرون» یعنی وهابیت نمی‌فهمند که پیامبر زنده است و قادر به انجام عمل است.

پی‌نوشت:

بن عثیمین، شرح كشف الشبهات ويليه شرح الأصول الستة، چاپ اول: دار الثريا للنشر والتوزيع، رياض1416ق، ص61
جوادی آملی، عبدالله، توحید در قرآن، چاپ چهارم: نشر اسراء، قم1387ش، ص597